donderdag 24 augustus 2017

Tijmens zomervakantie.

Tijmens zomervakantie 2017.

Het begon allemaal in juli, toen ik met pappa, mamma, Mette en Siebe een 5 landentocht ging maken. We vertrokken uit Nederland naar Duitsland.
Van Duitsland naar Zwitserland. Van Zwitserland naar Frankrijk en via België weer naar huis. Dat deden we met de auto, maar regelmatig stapten wij ook uit om een stukje te lopen of te slapen.
En dat was allemaal heel leuk.

Daarna was het tijd om thuis te werken aan mijn vele projecten die tijdens de vakantie waren blijven liggen. En ondertussen gingen mijn broertje en zusje bij oma logeren.

Maar toen op een donderdagavond was het zo ver. Pappa bracht mij met de auto naar het overstappunt in Leerdam en daar wisselde ik na een gezellige broer-zus knuffel van plaats en reed met oma naar de Brabantse Wal. Yes ! 
Ik was al snel gewend in mijn vertrouwde logeerkamer en ik kreeg alle tijd om al het aanwezige speelgoed in de diverse kamers uit te stallen. Immers variatie stimuleert de geest en houdt het lichaam fit. Ook hielp ik oma af en toe met klusjes waar ik mijn hand niet voor hoefde om te draaien.
Op zondag gingen we onverwachts naar Rotterdam, naar het Scheepvaartmuseum. Daar was heel veel te zien. Onder andere het huis van oom Ewoud en tante Pauline.

 In het museum kon je op een booreiland lopen en van alles besturen.
Buiten was inmiddels in de museumhaven een bijzonder containerschip aangekomen . Ik dacht dat zo'n schip wel handig zou zijn om de spullen van oma te verhuizen. Ze gaat immers aan het water wonen.
Maar dat was niet te bedoeling. Wel werden wij ontvangen als Willem Alexander en Maxima en mochten op de brug overal - onder vriendelijke begeleiding - aan zitten. Het hoogtepunt was dat ik de brug van zijn hoogste punt naar zijn laagste punt mocht sturen en dat was fijn.
Oma was heel trots op mij en overwoog even bij de Bijenkorf aan de overkant een matrozenpak of kapiteinsuniform voor mij aan te schaffen. 
Maar dat vond ik overdreven. Ik deed gewoon mijn ding. 

Op dinsdag kwam opa Henk langs om mee te gaan naar het strand.
Nadat we alle spullen hadden ingeladen ( ook het niet verwachte grijze rugzakje ) reed oma ons op hybride wijze naar Westen Schouwen. Daar kwamen we op een heel groot en breed strand. Het was alsof we in de woestijn waren aangeland, maar dan wel dicht bij zee. Gelukkig had ik mij goed voorbereid.
Oma wilde graag zo dicht mogelijk bij het water zitten. En dat leek een goed idee.
Vrijwel ontmiddellijk gingen we aan de slag met een vergeten stukje Deltaplan. Volledig geïmproviseerd, maar wel met liefde bouwden we wallen om het land te beschermen.
We waren nog maar net op tijd klaar toen het vloed werd en wij ons terug moesten trekken.
Dat ging zo snel dat zelfs opa ( die alles weet van eb en vloed ) verrast werd.
Het vertrouwen dat hij had gehad in mijn dijken spoelde net zo snel weg als de dijken zelf. Ondertussen ( het lijkt wel een tsunami-verhaal ) was oma haar afvalzakje kwijt. Dat lag ergens vrolijk te dobberen in de Noordzee.
Ik wist dat ik snel moest handelen en rende het ijskoude veel te zoute ( smaakt als croky chips ) water in.
Al snel had ik het zakje te pakken en had ik in een paar seconden tijd niet alleen het zakje gered , maar ook het milieu.
Ja, ik was ook vandaag weer heel goed bezig.
Onder de parasol was het inmiddels nogal druk en zo vond ik het een goed moment om mijn strandtentje op te zetten en dat was een succes. Hier kon ik in alle rust de rest van de dag voorbereiden.
Intussen werden de golven hoger en hoger. Tijd om mijn pet even aan de parasol te hangen en het gevecht met de elementen aan te gaan. Henk deed voor hoe je dat het beste kon doen zonder al te nat te worden,
En toen ging ik ervoor. Geen golf was mij te hoog of ik liep er dwars door heen.
Yes !

De volgende dag wilden we weer naar het strand. En omdat iedereen dat wilde op deze mooie warme dag bestudeerden wij de mogelijkheid van files. En ja die waren er.
Oma stelde voor om of 20 spelletjes Rummicup te spelen of naar het grasstrand aan de Grevelingen te gaan. Het werd de Grevelingen en gelukkig had ik een boek mee.
Het was daar al herfst.
Het was geen echt strand, dus scheppen in het zand ging niet. Er waren geen golven ook al probeerde oma ze vanuit een positieve basishouding te zien aankomen. Oma doet dat graag: uitkijken over het water en volgens opa heeft dat te maken met oude Zeeuwse wortels: de mannen gingen vroeger garnalen vissen en de vrouwen wachtten aan wal tot de boot binnen kwam en ze wat te pellen en te eten hadden. Dat klonk allemaal heel logisch.
Het water nodigde niet uit om te gaan zwemmen.maar verder was het er leuk. Er lagen veel gepensioneerden te slapen en er was een meisje dat leerde surfen en dat viel niet mee. Toch zou ik dat ook nog wel eens willen leren.
Net toen ik het genoeg vond kwam opa Henk met het idee om de Krammersluizeruitkijktoren te gaan bezoeken. Oma vond het ook een goed idee en dus ging ik gewoon mee. En niet tevergeefs. Eerst moesten we een hoge toren op.
En eenmaal boven gekomen kreeg ik uitzicht op een Superlego-landschap. Precies zoals ik het thuis in het klein doe. Er werden windmolens gebouwd en ik kon goed zien hou die gemaakt werden. Eerst een ronde ring en dan maar stapelen. Interessant.


Ook konden we uitkijken over de Krammersluizen en hoe de schepen daar in en uit voeren.
Opa liet mij zien hoe ze van Antwerpen naar Rotterdam gingen. Heel in de verte was het puntje van de kerk van Steenbergen zichtbaar.
Oma vertelde mij over het zoete en het zoute water en hoe dat allemaal in elkaar stak. Ik moest wel bij haar in de buurt blijven, want het was er erg hoog.
Daarna reden we via de Jumbo terug naar huis. Oma maakte een heerlijke salade, opa bakte kabeljauw en ovenfrietjes. Het werd smullen in de tuin.
Toen Henk onverwacht zijn "auto" ging wassen, zei ik dat ik wel mee wilde rijden en ook dat was erg leuk.
 In de de dagen daarna hebben we nog van alles gedaan wat mooi, leuk en nuttig was. Want zaterdag zou ik weer terug gaan naar huis. En maandag naar school, waar ik veel te vertellen zal hebben en weer aan een nieuw avontuur zal beginnen.

Tijmen, Steenbergen, augustus 2017.







A Rigaud, a place to be

A Rigaud, a place to be.......

 Ook dit jaar wilde ik weer tijd inruimen voor de plek waar alles ruim en stil is en verbonden met de natuur: A Rigaud in Bourguignon-les- Morey. Ook het terug zien van Eric en Jenny is altijd weer leuk en gezellig.
De afstand van 620 km is goed te doen in een dag en het fijnste moment is het verlaten van de Autoroute bij Montigny-le-Roi. Vanaf daar rij ik de tijdloosheid binnen. Dat is ook het moment om even de auto te parkeren voor een siesta.
 
 en te genieten van het groene uitzicht.
 Het weerzien is altijd weer allerhartelijkst en vertrouwd. De plek waar ik kom te staan een verrassing: deze had ik nooit geprobeerd en ik moet zeggen: prima plek met de schaduw van een appelboom op warme momenten.
Het uitzicht of liever het panorama is prachtig, als ik het agrarisch bedrijf links beneden even niet meereken. Alles beneden doet maquette-achtig aan.
Zoals bijna gebruikelijk is Jaap er ook weer, zodat wij gedurende een paar dagen de regio "nog veiliger" kunnen maken. Hij was al een paar dagen eerder gearriveerd en bevond zich in een positie boven mij. Op de achtergrond de berg die elk jaar uitnodigd om te worden beklommen.
Jaap trakteert de eerste dag altijd op koffie met gebak en dat konden we wel vinden bij de lokale bakker, naast de Colruyt in Fayl-Billot. 
Mirabelles-taartjes in dit geval.
Daarna op zoek naar een van de vier stuwmeren rond Langres om, zolang de blauwalg nog niet heeft toegeslagen, in zacht natuurwater te zwemmen. Deze keer niet het Lac de Liez, maar het Lac de Vingeanne.
Of gezellig rondtoeren langs de Saône, die soms heel natuurlijk loopt, soms gereguleerd, soms gekanaliseerd. Een mooie plek bij Scey sur Saône is daar een voorbeeld van.
De overloop verdwijnt over een dam in een ongerept stuk van de rivier.
Verderop bevindt zich een kanaal om de doorgang van plezierboten te kunnen garanderen. Een deel ervan loop dwars door een berg.
 
 
En, altijd weer onverwacht, komen we weer in een lokale activiteit terecht. In dit geval een jaarlijks fvisfeest, waarbij een compleet dorp staat te hengelen. Niet om wat te vangen, maar gewoon gezellig met z'n allen bezig zijn.
Met een geïmproviseerde drank en eet- voorziening. En dat niet alleen: je betaalt er met muntjes, die je eerst moet kopen. Zo kan de frietbakker ook schone handen houden.
Als we wat uitgebreider willen, dan gaan we naar Restaurant Crescendo bij LeClerc in Vesoul-Pusey. Dit jaar lag er een uitmuntende salade ( de laatste twee ) voor ons klaar en dat buiten de vaste eettijden.
 

Nieuw dit jaar was de ontdekking van een heerlijk zwembad in Scey-sur-Saône. Niet alleen erg verfrissend op een hete dag, maar ook een verademing ten opzichte van het nog al veralgde buitenwater.
 
 En om de grote stad niet geheel links te laten liggen en ons cultureel besef wat op te krikken gingen we naar Dijon. Parkeren kon soepel in een ondergrondse garage. De benen zouden ons verder de stad inbrengen. Onderweg waren er fraaie inkijkjes in hofjes.
Of mooie "fachbau"-geveltjes, oude moutarde-winkeltjes en geglazuurde dakpannen.
 
 
Maar wat er vandaag met onze benen was ( vermoedelijk teveel schoolslag of teveel Frans gehurkt ), maar er zat stroop of zand in.
Niettemin was de eerste fontein heel fraai.
 Een onverwachte plaspauze bij de plaatselijke in Renaissancestijl opgetrokken bibliotheek bracht ons bij een expositie over het werk van Rude, vooral bekend door zijn reliëfs van de Arc de Triomf in Parijs.
 
Het oprukkende leger van de "sans-culottes" van Napoleon in 1792 werd af en toe heel fysiek uitgebeeld. Ook stond er nog ander werk. Het meeste heel heftig en met een klassieke uitstraling.
Helemaal in de sfeer gekomen rukten we op naar het Palais des Ducs. De Champs-Elyseés van Dijon. Groots, ruim, met ingebouwde verfrissende fonteinen en sjieke terrasjes. Kortom Franse Grandeur.
Een van de terrasjes was zo onweerstaanbaar voor de lege maag, dat wij geduldig plaatsnamen om getuige te mogen zijn van een Croque Monsieur die prachtig goudblond oogde, maar waar ook een - bij later inzicht - ongezien donker kantje aan zat.
We bezochten ook nog een grote kerk, waar de hertogen graag vertoefden. Sommigen bleven er zelfs slapen.
Er er was een groot museum, dat in de verbouwing zat. Niet erg uitnodigend ondanks de affiches en ......we waren zelf ook aan een kleine verbouwing toe.
Onze energie leek echter te verdampen in de warmte en de nauwe, drukke straatjes, waar de weg vinden steeds moeilijker werd. We keerden terug naar daar waar alles groen is................A Rigaud.
Die avond kookte kok Jaap op locatie een smakelijk Hollandse schotel voor ons met gekookte aardappelen, spinazie á la crême en Bratwurst ( op deze foto vervangen door vissticks ).
 
De volgende ochtend namen wij afscheid ( anderen volgden hem ) en zo kreeg ik nog meer ruimte en tegelijk de vraag hoe dat in te vullen ?
Allereerst door terug te keren naar een plek waar het uitzicht mooi is, de zelfgezette koffie bruin en de verse broodjes krokant: Cintrey. Grenzen verleggend werd duidelijk dat je daar ook prima kon wandelen, op hoog niveau.
 
En daar niets mij vreemd is ( in de vakantie ) ging ik uitgebreid meegebrachte fibronile eieren bakken aan de oevers van de Saône, zwom en zakte ik door mij knie in het zwembad. Dat laatste werd niet gezien door het badpersoneel ( wat wel had gemogen ).
Ook bracht ik nog enige tijd door boven op de berg, waar het altijd prachtig is door de weidse uitzichten. Gelukkig stonden er nog steeds geen windmolens.
Ook de recente verbouwingen van de accomodatie leverden geheel nieuwe gezichtspunten op.
Een mooie, stille avondplek vond ik bij het meer van Farincourt. De vissen daar lustten ook brood van gisteren. Om daarna verstild terug te keren naar mijn beide doorzonwoningen.
Ik bemerkte dat het tijd werd om weer naar Nederland te gaan, waar mogelijk meerdere kinderen wachtten op de terugkeer van opa Henk. 
En zo besloot ik mij nog eenmaal te laten verwennen door Eric en Jenny. Op het terras temidden van 2 leuke families genoten wij van een frisse salade en geitenkaas in bladerdeeg, vismootjes garni en een creme brulée. Verrukkelijk en gezellig.
 
 
Een smakelijk en waardige afsluiting van een mooie week in de Haute Saône.
O ja, ik kreeg ook og wat mini-perzikjes mee uit de tuin.
En die leken toch wel heel veel op de ondergaande zon.
Augustus 2017.