Meersel-Dreef. Van de duivel en Maria.

 Ik had al tientallen keren het bord richting Meersel-Dreef zien staan. Ik sloeg echter altijd linksaf naar de snelweg................tot vandaag. Het was wat hobberdebobbel rijden over de antieke betonnen platen die soms in België nog te vinden zijn. Een onbekende horizon tegemoet. Hoge verwachtingen had ik niet, maar het zou zo dicht tegen de Nederlandse grens aanliggen, dat je Hollandse lucht kon inademen in België. En omgekeerd.

Onderweg zag ik een mooi klein kerkje opduiken. Het was zo te zien pas grondig gevoegd en er was een expositie van een lokale kunstenaar: Harry van Vree. Ik zag al snel dat dit niet het beoogde bedevaartsoord was. Hetfige kunst en kitsch uitingen en , ja, hij houdt van grote billen. Het had de schijn van dat er een duivelskunstenaar aan het werk was geweest.

 

 Was er dan niets sacraals meer ? O ja hoor: Achter een wand lagen de bidstoelen opgestapeld, waar een madonna waakzaam de wacht hield. Had toch veel van het aloude heiligschennis.

Langs vele mooie villa's bereikte ik het dorpje waar het lokaal heel druk was. Er lag een oud Capucijnerklooster en er was een bedevaartplaats voor Maris. OOk was er naast het klooster een Brasserie en een grote kinderspeeltuin. Kortom: voor elk wat wils. Ik besloot eerst naar Lourdes te gaan, gesitueerd in een heel grote mooi aangelegde kloostertuin.

Het zal hier vroeger, voor de toegenomen ontkerkeling vast heel druk geweest zijn. Er waren heel veel zitplaatsen. Nu echter was ik er met een moeder met baby en 2 oudere dames, die traditiegetrouw een kaarsje bij Maria opstaken. Er was ook een poes.

De tuin was goed onderhouden en aan de bomen te zien ook heel oud. Tiussen het groen en aan de vijvers riepen heiligen de Heer aan. Op overtuigende wijze. Ook waren er tal van kapelletjes voor heiligen en een Kruisweg.

wordt vervolgd.

 

Bruin isse en ik ook.

 Of het nu een mooie herinnering van toen was of het boek dat ik lees over Maarten Harpertsz. Tromp ( heel gaaf: ik leer over opkalefateren, wat een schipper en een constable zijn, dat de kok onderofficier is, over roeigaljoenen en Duinkerkse kapers en de rede van Duins en dat de riolering in het diepste deel van het schip te vinden is...... in ieder geval besloot ik vandaag naar Bruinisse te gaan. 

Wat meespeelt is dat ik recent las dat reizen (met nieuwe indrukken en uitdagingen ) goed is voor het ouder wordende brein. Dus waarom niet ( al betrof het ook nu een al verkende weg die in eerder in gezelschap bezocht ).

Een feest van herkenning. Voorheen reisde ik regelmatig naar Steenbergen en Bergen op Zoom en dan stond zij altijd wel open. De brug over het Haringvliet. Als je zo kijkt is het een soort Starway to Heaven, dus.....Terwijl zich een superfile ontwikkelde stoomden er zoals gebruikelijk, een paar bootjes met een beetje mast door. Sommige zaken veranderen nooit.

Wat een leuk Little Tiny House stond daar. Geweldig en wat een fijn bed. Bruinisse, a place to be. Alhoewel het was knap druk met toeristen. Dat zullen ze in het dorp vermoedelijk ook niet zo leuk vinden. Een man , een vrolijke visser, trok er dan ook dagelijks met zijn boot op uit. Vandaag, zondag, echter niet. Ik hoorde hem regelmatig de klok luiden.

Echt boeiend vind ik het dorp niet, maar de omgeving wel. Het was namelijk eb ( ik kreeg een Normandië gevoel ) en dan komt er van alles tevoorschijn. Hele Chinese families bijvoorbeeld, die emmers vol kokkels verzamelen. Hier buiten Bruinisse wachtte echter het zwaardere werk : de oester.

Twee aardige Zeeuwse meisjes vertelden mij alles over kwallen en krabben en, hoe leuk, ik mocht hun oesterhondje aaien. Wat een schatje en wat kon die genieten van mijn aaien. Ik had haar wel mee willen nemen. Ja, ik genoot er ook van !

Een van mijn dierbare herinneringen is het eten van mosselen in het restaurant aan de Grevelingendam. Het duurde even verkeerd rijden en een vrolijk gesprek met een dame met een hond die zich gedroeg als een kat. Uiteindelijk op haar advies was het daar:

Ik hakte de knop door, wierp mijn twijfels overboord ( alleen in een restaurant heeft iets ongezelligs ) en benaderde een lieve jonge dame met glimlach en staart. Ik wil wel eens mosselen eten, zei ik tegen haar. Dat kon als ik betaald had en daarna kwam zij het persoonlijk brengen ( wat een selfservice ! ). Ik nestelde mij met een zelfgetapt biertje op het grote buitenterras met uitzicht op de Baai van Bruinisse.

En weldra was het zover. De saladebar had ik niet kunnen vinden, maar daar kwam ik niet voor. Dat had ik thuis ook. En zo opende ik tiny housje na tiny housje. Ze waren erg lekker, evenals de frites en en de zon  en het uitzicht.

Om de mosselen in hun, nou ja, mijn beddinkje te laten zakken maakte ik een afsluitende strandwandeling. Er stond een pittige wind en er werd flink aan kite-surfen gedaan.

 

Op de terugweg had ik de wind mee: de brug over het Haringvliet stond niet open.Bruinisse , 8 september 2024. 

 

 

Rimpels en maagdelijkheid. Uit het schrijfcafé.

 Vanmiddag was het weer tijd voor schrijfcafé Hoek. Het maandelijks moment waarbij er van alles uit mijn pen kan stromen. Zo ook deze keer. Janneke had een achttal titels van boeken verzameld, waarin het begrip tijd voor kwam. Na wat gefrons besloot ik te kiezen voor : Een rimpel in de tijd van Madeleine I' Engele.

Een rimpel in de tijd.

Ik zie het bekende beeld van een waterdruppel die in het water valt, waarna er rimpels op het oppervlak verschijnen en steeds verder uitdijen. Een rimpeling die eindeloos doorgaat, geleidelijk afvlakt en uiteindelijk niet meer echt zichtbaar is. Het effekt van de druppel verdwijnt in het grote geheel ( in dit geval het water ).

Ik ben geboren als een druppel die in het water valt. Een op dat moment emotioneel veld. Ik zette veel in beweging. De mensen rond mij kwamen kijken en zorgen. Het bericht deed de ronde. Mijn eerste rimpelingen waren de wereld ingezonden, al had ik er weinig over te zeggen. Inmiddels bijna 80 jaar verder blijft deze rimpeling nog altijd onderweg. Hoelang ? Dat is onzeker. Ongetwijfeld zal er een moment komen dat ook ik, inmiddels gerimpeld, verdwijn in het grote geheel. Maar nu nog niet, al heb ik ook daar weinig over te zeggen.

Haiku:

Doe het zo simpel

en veroorzaak een rimpel

die tijdloos voortgaat

 
Na de pauze nemen we een kort meditatief moment, waarin wij om een woord vragen. Het wordt : Maagdelijkheud met als side-kicks gloednieuw, zuiver, onberoerd, schoon, natuurlijk en onbevlekte ontvangenis.

Maagdelijkheid.

Waarom ? Geen idee. Maar mogelijk komt dat nog in een beeld. Een beeld dat vertelt over de bossen, de wind, het stromende water, een opkomende zon. Een natuurervaring. Zoeen als ik vorige week in Niedersfeld ervoer, terwijl ik uren doorbracht op een berg en in het bos. Het beeld en geluid van de ruisende wind in de bomen, zonder verkeer of ander mechanisch materiaal. Onaangetaste natuur. Zuiver als het water in de wildstromende beek.

Deze keer ver weg van alle platgetreden, oververcommercialiseerde en vervuilde plekken. Daar waar mensen teveel sporen achterlaten. De gemeente wil mij doen geloven dat boven op Das Goldene Pfad de meest zuivere lucht van de verre omtrek te vinden is. En hoe zit het dan met die honderden auto's die hier per dag op en af rijden ? En de ruimte innemende hordes die het liefst elkaar opzoeken. Weg stilte. Neen, ik kies liever voor maagdelijkheid. Puur natuur en loepzuiver.

Natuurervaring ( woord uit vorig stukje ).

Het is echt een aardige man. Ik zie hem op de sportschool met zijn blauwe shirt dat mij verteld dat hij mogelijk ooit op Kreta is geweest. Hij vertelt mij dat hij gisteren naar het strand van Hoek van Holland is geweest voor een natuurervaring. En dat viel tegen. Nog nooit had hij zoveel mensen op een broerige en zondoorstoofde hoop gezien. Het strand kleurde vooral rose en bruin met op veel plaatsen tatto accenten.

Ik vertel hem dat ik gisteren in een Vlaams bos, vlak over de grens een andere natuurervaring had gehad. Rust, stilte en af en toe een vriendelijke passant op een paardje. Dag meneer. Dag meisje op mooi paard ! Mijn gesprekspartner had geen idee waar ik het over had en waar die plek zou kunnen zijn. Hij reed altijd door naar Antwerpen ( vermoedelijk voor een natuurervaring, ging zo door mij heen. Ik ken Antwerpen erg goed ). Hij is echt aardig, ook als hij zich blijft verbazen over mijn tegendraadse lopen op de loopband. Zo loop je terug in de tijd. zegt hij. Dat klopt: ik  ben weer in de Vlaamse bossen van gisteren. Alleen loop ik nu achteruit.

We sluiten af met een woordgedicht. Ook dit woord komt uit het eerdere verhaal : Paard.

P opulaire

A ccomodaties

A ltijd

R ommelig

Drukbezocht

Into the wild.

 Je moet er hoognodig eens uit zei de fysiotherapeut terwijl zijn blik viel op de nogal aangespannen spieren die zeven nachten 27 graden en bijbehorende omgevingsgeluiden hadden geabsorbeerd. Zijn vaardige handen deden wat mogelijk en haalbaar was en ik diende ook zelf in beweging te komen. En zo geschiedde......

 

 

Nu had ik goede ervaringen in Niedersfeld in het Sauerland. Daar bevindt zich een lokatie voor rustzoekers en kunstenaars: Savita. Er was plek en dus spoedde ik mij ( nou ja weinig spoed bij Bottrop en Hämmerling, daar was het kluitje rijden ) richting Winterberg.

Bij de plaatselijke benzinepomp pompte ik op goed geluk Super E10 in de hoop dat dat goed was. Fijn al die verschillende namen voor eenzelfde product. Ik voelde me even geen Europeaan. De dame van de pomp wees mij op het weer en sprak de veelbelovende woorden: Die Herbst hat angefangen. En daar zag het aanvankelijk wel naar uit.

 

 In mij groeide een groot verlangen om enige dagen in de natuur door te brengen en meteen de eerste dag deed ik een poging. Gehinderd door een wegblokkade belandde ik ergens waar veel vliegen waren. Meestal gaan die op de auto op de warme lak zitten zonnen. Deze echter niet: ze wilden meerijden en waren daar heel vasthoudend in. Wat zich toen afspeelde kreeg steeds meer een Louis Des Funes gehalte.

 

Eenmaal bevrijd ging ik voor mijn eerste klimwandeling. Ja ik wandel regelmatig in de polder, maar zoals mijn hartje hier begon te kloppen..........dat had ik in tijden niet meegemaakt. Ik besloot rustiger aan te doen en reed dus die middag op drukke wegen met veel toeristen. Het beviel voor geen meter. Tijd voor een omschakeling.

 

 Ik nam het besluit om verbodsborden te gaan overtreden ( in Nederland een inmiddels ingeburgerde gewoonte ). Dat is goed voor de adrenaline, schept een avontuurlijke sfeer en zie: hier wordt nog gehoorzaamd en dus was het overal heerlijk stil. Dit was hoe de fysio en de Heer het m.i. bedoeld hadden.

 

Het werd een driedaagse mix van zinloos niets doen ( wel even wennen ). Heerlijke vers belegde broodjes van de Konditorei in Niedersfeld mochten mee. Maar niet meer als 3 per dag, want verveling ( die ook meedeed ) doet eten.

 

 

En verder wandelen, lezen, slapen en luisteren naar de elementen, zoals de wind:

 

 

 

En het water:

 

 Zo oer had ik nog nooit geleefd. Op de achtergrond en als side kick was er natuurlijk wel Savita, waar op dat moment een cursus "Being Playfull" en een "Alexandertechniek" aan de gang waren. Met Being Playfull voelde ik me het meest verbonden. Ik ken dat gevoel.

 Ik had er ook 'n kamer waar ik eventueel kon slapen, toiletteren en douchen. Altijd handig, maar slapen dat deed ik het liefst buiten. Na zolang in een oververhitte slaapkamer was dit zo verfrissend dat ik sliep als een koele roos. Een nacht werd het 9 graden. How cool can you get.

 

 

Mijn kamer lag precies boven de deur van het buiten gebruik zijnde beeldhouwatelier. Het gebouw heeft door het houtwerk wel iets van een Boeddhistische tempel. In werkelijkheid is het een voormalig vakbondsgebouw, waar gezinnen van mijnwerkers mochten ontspannen en.......iedereen een eigen douche !

Natuurlijk was er iedere ochtend een ontbijt in de eetzaal of op het terras met uitzicht.

 

 

De warme lunch sloeg ik over. Dat zou een te grote onderbreking zijn van mijn natuurervaringen.
's Avonds was er voor mij een broodmaaltijd met soep en dan zag er b.v. zo uit:

Er werd door mij dan ook weer met mes, vork en lepel gegeten.

Daarna was er altijd gezelligheid in de bar. De plek waar Alexandertechniek, Playfullers, Personeel en Wildlifers samen kwamen. Er was ook een bijzondere verhalenverteller uit Almere die Klein Duimpje zo beeldend bracht dat ik de rest van de week 's nachts een slaapmutsje nam.

 

Een keer per week was er disco en dan ging bijna iedereen even los. Dat dan weer in contrast tot het meditatie kwartiertje dat - vrijblijvend - plaats vond in een daarvoor heel geschikte ruimte.

 

Een gong, een korte wijze tekst, een overdenking , een gong, een Aum en dan lag de wereld open.

Een dagelijks ritueel.

En dan weer de natuur in. Volgens de lokale autoriteiten een van de beste Luftkurorten. Goed ademen dus. Het was zoals het bedoeld was en ik ga er zeker terug nu ik de weg ken. Zelfs als die verboden is.

 

 

En zoals gebruikelijk: hoe zit het met de vogels in het zo zuivere Niedersfeld. Dat viel wat tegen qua hoeveelheid, maar incidenteel vond er een bijzondere ontmoeting plaats.

 

 

de kuifmees.

 

de taigaboomkruiper

 

de raaf

Zondagochtend terug gereden. Geen files, gewoon lekker doorrijden tot de grens. Daarna weer agressief sukkelen. Het was goed geweest. Met dank aan Michiel, Jan, Jeanette, Eva, Erik, Roel, Muriel, Elisabeth, enz.

De zee in in 2024.

 Ik wist vanochtend niet of het er dit jaar nog van zou komen: zwemmen in zee. Vanochtend nog waarschuwde de mevrouw van RTL4 dat er hoge golven zouden zijn en dat de zee gevaarlijk was. Dat wilde in meemaken.

Mijn tocht was niet naar dichtbij strand, maar verder weg: het strand van de Maasvlakte. Eerst probeerde ik er bij Futureland ( zelden zoiets kaals van binnen gezien ) nog een boottochtje aan vooraf te laten gaan. Er waren 2 opties : een rondvaart en een waterbus. Dat laatste leek mij wel wat: toch even naar Hoek van Holland en de zeehonden spotten. Echter het duurde eindeloos voor alle fietsers uitgeladen waren en er stonden er ook nog 50 om ingeladen te worden.

En dat terwijl er 2 gekoelde Hollandse Nieuwe op mij lagen te wachten. Ik besloot door te rijden naar de plek waar ik ooit met de tennisgroep gevist had. Met uitzicht op de voorbijvarende schepen, zoals van de Stena Line. Deze plek was weg. Foetsie. Alles was volgebouwd met een immense dijk met nog immensener windmolens. Vol verboden toegang. Jammer, weer een stukje cultuur en herinnering weg.

Onderweg ( je kunt daar eindeloos rondrijden, wat een ruimte ) vond ik een kleine parkeerplaats met een mini-overgang naar het strand. Kleine trap en dan veel mul zand. Gelukkig was de zee dichtbij. Het was duidelijk vloed en de golven mengden zich met het geluid van de windmolens.

Het lag er allemaal heerlijk bij en ik besloot mijn voeten als eerste het water in te sturen. Heerlijk fris en ze gingen met gemak voetje onder. Dat vroeg om meer. Een grotere golf begreep dat. De bekende natte broek.

Wat een probleem kan zijn: als ik ga zwemmen waar laat ik dan mijn spullen ? Wel op dit strand was bijna niemand dus alles wat een modern mens bij zich draagt kon veilig afgelegd worden. No Verisure needed. Wat een zorgeloos bestaan.

Er zijn geen beelden over wat er daarna gebeurde. Ik ging steeds een stukje dieper en liet de golven op mij los. Dieper en dieper. Daarna was er alleen water, schelpen, zand en onzeker om zich heen grijpende handen en voeten. Heerlijk was dat. En zo drijvend tussen de kwallen ook een beetje avontuurlijk.

Geheel verzild en verfrist kon ik terug naar huis. Om de badkamer te vullen met zand uit de Maasvlakte. Ik hoop niet dat ze het merken.

O ja, vogels. In de buurt van Futureland kwam ik tegen:

 Qua geluid een geelpootmeeuw, maar het grijsbruine duidt meer op een mantelmeeuw. Ook kan het een heel jonge meeuw zijn ( geboortepakje ).

De zilvermeeuw.

De bruine kiekendief.