Step up to the Mic, jamsession.

 Via een briefing van De Buurvrouw in Schiebroek kwam ik vanmiddag in contact met het programma Jamsessies. Vandaag verzorgd en begeleid door Maaike Den Dunnen ( vocaliste ) en Maarten Meddens ( piano ). Ik had geen idee waar ik deze keer zou instappen en dan wordt het echt interessant. Fijn dat Marjanne en Hans ook ingeschreven hadden, ook voor de eerste keer. En wat leuk om na jaren Mirjam terug te zien. Hoe heerlijk om oude herinneringen aan het Rootskoor Rotterdam delen.

Er was al heel wat werk verzet, zoals een tiental microfoons voor de zang. Overal waren bandleden hun instrumenten aan het uitpakken. Alle ingrediénten voor een Big Band en wie weet een Big Bang.

Ik had mijn eigen microfoon voorzien van een rood hoesje daar ik het gewoon fijn vind heel dichtbij te zingen ( Kissing Up To The Mic ).

We hadden een huiswerk opdracht gekregen: All of Me van Frank Sinatra, e.a. en But Beautifull van Stan Getz, gezongen door o.a. Rosemary Clooney en Sinatra. Het eerste swingend, het tweede meer een verstilde ballad. Het werd uiteindelijk All of Me in al haar facetten. Maaike vertelde erover, liet allerlei "jazztechnische" termen en zangopties passeren en tussendoor gingen onze stemmen collectief los.

 

Zij wijdde ons met flipover, jazzy stem en instrumentale begeleiding in in de voor mij onbekende wereld van de diepere jazz afspraken en termen. Het was zoveel dat ik het mij niet helemaal lukte om het "All of Me " te laten worden, maar ik hield vertrouwen. Met mijn opnames kan ik thuis oefenen.

Je kon eindigen als Count Basie of klinken als John Coltrane, zolang je ook de struktuur in de gaten hield: intro, head, solo, solo, solo, head, count basie. Zo leerde ik van Maaike dat ik het lied in mijn hoofd mee moest blijven zingen tijdens de solo's, zodat ik op het juiste moment weer kon instappen.

En toen was het zover. De finale en helemaal in de juiste volgorde. En dat klonk zo.......

Na de workshop en de pauze werd het tijd voor de echte jamsessie. Er was een grote kopersectie die om de beurt soleerde, veel saxofoons, trombone en trompet. Gitaren, drums, bas, piano en keybord. En dat alles in een relaxte sfeer. Ik begreep dat het mogelijk was een verzoeknummer annex solo in te dienen. Een jonge zanger maakte daar graag gebruik van.

Plotseling riep de enthousiaste geluidstechnicus alle aanwezige stemmen op om ons nog een keer te bundelen tot een uitgebreid All of Me in in al haar variates, soms solo, soms als duo en veel samen. Het werd een zangfeest waar helaas geen beelden van zijn. Ik vond het gaaf. Een cadeautje. Het vroeg ook om meer ( een dame zette daarna Summertime in en ik kreeg daar ook gelijk zo'n zin in ).

Op 26 mei is de volgende ronde. Dan gaan we swingen. Ik ben er klaar voor. Immers It don't mean a thing if it ain't got that swing..... tuatuatua. Ik heb nu al de tingel in mijn finger and de tingel in mijn feet.

Rotterdam, 28 april 2024.

Schiedam Experience.

 Het is zondagochtend. En ik wil erop uit. Ik twijfel tussen Delft ( Prinsenhof, keramiek ) en Schiedam. Het wordt Schiedam, het Gemeentemuseum en wat zich daarna dan ontvouwt.

Ik ga met name voor de tentoonstelling van Else Alfelt ( 1910 -1974 ) die zich graag overgeeft aan de grootsheid van de natuur en als gevolg daarvan ( en van haar reizen ) kleurrijke en abstracte landschappen schildert. 

Ik laat mijn museumpas zien aan de kassa, die vlak onder de preekstoel staat en waar in een diep verleden André, Wijnand en ikzelf de gemeente toe spraken. Nu ziet het er allemaal anders uit, maar het spreekgestoelte is gebleven. En wat een overdaad aan commercie !

En dat is opmerkelijk omdat in een groot deel van het museum "Armoede" het thema is. Bijna alle ruimtes zijn daarvoor ingenomen. Een zaal is voor een fotografe van Afrikaanse oorsprong. Grote en veelal heftige beelden. Ik ga er aan voorbij.

Het blijft even zoeken naar Else Alfelt ( nog meer armoede ), maar uiteindelijk vind ik de juiste zaal. Else is dol op bergen. En manen. Die combineert zij aan de lopende band. De bergen laten voor haar de grens tussen het werkelijke en het onwerkelijke zien. Hemel en aarde ontmoeten elkaar. Het geeft haar een verbinding met oneindigheid.

En dan haar voorliefde voor manen. Zij meldt in 1955 : "Ik raakte in de ban van de maan. Bij volle maan stapte ik uit bed en ging naar buiten om bij het licht te lezen of gewoon te baden in de witte straling, om mijn eigen schaduw in de nacht te zien. De maan zorgde voor enkele van mijn meest ontroerende ervaringen.

Ik sta erbij en ik kijk ernaar. Ik vind het verre van aantrekkelijk. Het werk oogt weliswaar kleurrijk, maar ook koud en scherp ( gestapelde glasscherven ). Die scherpte komt regelmatig in extremis terug in haar werk.

 

Enigszins teleurgesteld ga ik nog even naar de kelder. Daar is een atelier waar met kinderen allerlei creatiefs wordt beoefend. Daar kan ik wel van genieten. Weg van de kou, scherpte en armoede. Ik vind mijn eigen bergen toch een stuk prettiger en interessanter:

 Ik besluit het pand te verlaten en geniet van het uitzicht dat zich daar ontvouwt. De gelaagdheid vooral.

Tijd voor de meegenomen lunch. Ik herinner mij een plek langs de Maas met de logische naam : Maasboulevard ( van Schiedam ). De zon schijnt, er zijn wat passanten. En sinds enige tijd komt hier ook de Waterbus, waarmee tot voorbij Sliedrecht gevaren kan worden.

Een fijne plek om te vertoeven. Er is zelfs gelegenheid om te fitnessen op enkele basic apparaten en er is een urinoir ( helaas is daar nogal verwarring over, zo bemerk ik ). Het roept ook herinneringen op aan mijn vroegere buurvrouw Ellen en naar ik dacht goede vriendin, die hier ergens is gaan wonen ( verdwenen als een dief in de nacht, opmerkelijk en jammer tegelijk )

Ik besluit mijn tocht af te ronden met een bezoek aan het Spieringshoeklyceum. Ik werkte daar van 1975 tot 1996 en ontmoet nog incidenteel oud-leerlingen. Als ik er parkeer en uitstap voel ik mij wat overdonderd. Niet alleen is er het nodige aangebouwd en staan er hoge hekken met scherpe punten ( nog scherper als die in het Gemeentemuseum vanochtend ). 

"Heb ik zolang in deze onderwijsfabriek gewerkt ?" . Ik vond het groot, log en niet van een menselijke maat.

 

Ik realiseer me dat het bijna 30 jaar geleden is ( toen voetbalde ik nog in het docententeam ) dat ik hier weg wandelde en ging werken in Zoetermeer op het Wessel Gansfortcollege. Een samenwerkingsschool volgens Daltonmodel. Wel een school met een voor mij meer menselijke maat: Alles gelijkvloers met een eigen creatieve vleugel. Helaas geen mooie foto, maar de silhouetten op de muur links zijn onder mijn supervisie gemaakt.

 

Onderwijskundig stak het Spieringshoeklyceum behoorlijk boven het gemiddelde uit ( en wellicht is dat nog zo ), maar de warme, creatieve en collegiale sfeer vond ik elders. 

 

En mijn meest gedenkwaardige, super gemotiveerde en creatieve groep : gymnasium 1A.

Weergaloos.

Het was weer mooi geweest. Tijd voor iets anders.

Schiedam, 21 april 2024.

Schrijfcafé Janneke.

 Het is 15 april als we weer samenkomen in schrijfcafé Janneke. De inspiratiebron voor deze keer ligt in een filmpje over kunstwerken dat kortgeleden on line circuleerde.

In dit filmpje wordt telkens ingezoomd waarbij steeds weer een bekend kunstwerk in beeld komt. Het heeft iets van elke keer een volgende deur openen totdat men bij de essentie komt. We komen langs bij Münch. Kahlo, Van Gogh, Vermeer, Da Vinci, Friedrich, Goya ?,Michelangelo, Dali, Magritte, Picasso.........Vanmiddag kijken wij ernaar en maken een keuze: welk beeld geeft ons inspiratie voor een verhaal. Voor mij is dit Gustav Klimt: De Kus.

De Kus.

Levensreddend en levensbarend kan zo'n kus zijn. Zie de dame genieten van hetgeen haar overkomt. Het vormt een subtiele aanloop naar het scheppen van een goudkleurig nageslacht. Een overgave aan het leven. Het voortbestaan van de mens is goed verzekerd. Het schilderij trouwens ook.

Bij Doornroosje ( later Aurora in de bewerking van Maleficient ) en Sneeuwitje zag het er allemaal een stuk complexer uit. Je zal maar zo'n mooie levenslustige dochter hebben die in een eeuwige slaap valt. Paniek in de familie, paniek in het land. Tot dat er uiteindelijk een prins opduikt die met hartverbonden lippen de slapende levensbron van het intussen sterk afgekoelde prinsesje kan activeren. Soort van harde reset. Mooie verhalen zijn het.

En heel leerzaam: Neem nooit een mooie appel aan van foute vrouwen en ga vooral niet zitten spinnen in een torentje. Er komt alleen ellende van. Een soort Kus des Doods.

Levensreddend "kussen"( nou ja......leven inblazen ). Ze weten er alles van bij de EHBO, ambulance en de reddingsbrigade. Zij leren dat "onder de knie te krijgen". Wel even kloppen of het hart het wil binnen laten.

Een kus kan zoveel betekenen. Eens op De Parade in Rotterdam werd ik door Joris Linssen uitgenodigd op zijn podium deel te nemen aan een wedstrijd. Of ik gewonnen heb weet ik niet meer, maar zijn lieftallige assistentes drukten vele rode lippenstift-verrijkte kussen op mijn gezicht. Vervuld van trots liep ik verder over de Parade. Dagenlang mijn gezicht niet gewassen.

Haiku:

slaap kindje slaap

ja daar buiten rijdt een prins

o kus meelevend

Opdracht 2: welke kleur komt onmiddellijk op.  Goud. Maak een woordgedicht. Ik maak er een ten faveure van Janneke.

Gedegen voorbereiding

Ontwerpt mogelijkheden

Uitzonderlijke vondsten

Die lang blijven natrillen

Opdracht 3: schrijf een kort en relevant verhaal.

Lenie schildert.

O, Henk, wat leuk dat we weer gaan schilderen en dat voor het 15de jaar. Zij omhelst mij hartelijk en stevig. De toon is gezet. Nu het beeld nog. Dat ontstaat langzaam en gestaag. Er verschijnen meerdere bloemen en een klavertje met 4 blaadjes. Deze laatste richt zich vooral op de kijker. Bij de bloemen springt er vooral een mooie helderrode tulp op. Niet zo maar een ! Zij heeft verbinding met iets groots dat de vorm heeft van een engel / vlinder. Ik sta naast haar en zie dat zij vol overgave, met hart en ziel werkt. Helemaal in het moment. Ik hou daarvan.

De verbinding tussen beiden toont zich essentieel en wordt benadrukt door de uitstraling van zacht wit licht. Hier gebeurt het. De andere bloemen lijkt dit gebeuren wat te ontgaan en geluk blijft naar buiten gericht. Ik ken haar en de liefde voor de natuur en de tuin. Kom je binnenkort weer een keer kijken ? Daar zeg ik geen neen op. Ook daar is te zien wat zich hier in een beeld toont: haar  beleving, haar schilderij.

opdracht 4: schrijf een rondeel met 2 kernzinnen als basis.

helemaal in het moment

zij legt de verbinding tussen hart en ziel

zo Kairos

helemaal in het moment

het geluk kijkt naar buiten

zo onnodig

zij legt de verbinding tussen hart en ziel

helemaal in het moment. 

 

Met dank aan Janneke, Theo, Marjanne en Lenie.

Voor de draad ermee. Textielmuseum Tilburg.

 Ooit had ik terwijl ik in het voortgezet onderwijs werkte een collega "textiele werkvormen". Die had een apart lokaal met allerlei spullen waar alleen meisjes aan mochten komen. Voor de jongens was er hout, klei of metaal. Dat was de natuurlijke ordening van dat moment.Op een zeker moment werd dit vak zowaar wegbezuinigd.

Ik vond het dan ook bijzonder dat mijn nieuwe buurvrouw een opleiding "Textiele Werkvormen" was gaan volgen en daar een nieuw ingeslagen creatieve weg werd ontwikkeld. Ik herinner mij nog haar "vriendelijke speren". Levensgevaarlijk en lieflijk tegelijk. Recent stoeide zij met het werk van Jeff Koons.

Inmiddels heeft Textiel een geheel eigen positie veroverd in de kunstwereld en daarom zei ik onmiddellijk ja op de vraag van Eugenie om mee te gaan naar het Textielmuseum in Tilburg.

Het is gevestigd in een van de oude industriegebouwem , zoals Tilburg er vele kent. Natuurlijk met de nodige renovaties en met een Textielcafé, waar naast de koffie en thee ook sfeermakers geplaatst waren.

Hoe verslavend dit kan zijn werd duidelijk toen Eugenie onmiddellijk ging punniken. Ik volgde het proces aandachtig en de lol niet echt begrijpend.
 Ik zou de spijkertjes met een hamer in het houtje slaan ! Het tafelkleed was ook bijzonder, omdat wij later het fabricageproces konden zien.

Maar eerst de Kunst met een grote K. Wij begonnen met een wandeling door een soort knoflookveld met wisselend licht dat uit de knofloken kwam. Ook bewogen de strengen mee als je erdoor heen liep. Hard lopen was nog beter !

 Er bewoog nog meer: vreemde vormpjes met harige stroomdraadjes deden een beetje vreemd aan. Gemaakt van zijde en krampachtig samentrekkend. Het deed mij aan de textieljuf van vroeger denken. Ook wel aan kramp in mijn kuit of visjes op het droge.

Vervolgens belandden we in een fantasiewereld vol prachtige glimmers en kleuren die mij aan een Kerstmarkt deden denken. Het had ook wel iets kosmisch met melkwegstelsels.

Het materiaal leek mij een gelukkig huwelijk tussen textielvezels en kunststof. Op de grond lagen kussens voor diegenen die wilden wegdromen in deze wonderlijke wereld. Daar werd veel gebruik van gemaakt, maar ik wilde verder.

Kijken bij de sokkenmachine, een kunstwerk op zich. Een aanwezige sokkenist vertelde ons aan de hand van een onaffe sok hoe de machine er een teenstuk in kon zetten. Iets waar je bij het sokken aantrekken nooit bij stil staat. Ik in ieder geval niet.
En ze waren ook nog koninklijk goedgekeurd

We waren nu in de fabricagehal terecht gekomen en mochten daar vrij rondkijken, als we maar achter de markering bleven. Begrijpelijk want door zo'n machine wil je niet gegrepen worden.

En overal waar we kwamen kregen we een Keukenhofgevoel. Heel veel kleuren. Een veelkleurig bedrijf ! Diverse kunstenaars werkten er aan hun projecten.

 En wij mochten daar op een speciale designafdeling onze eigen creaties maken. Eugenie, geheel in haar element nadat zij vers bewerkte schaapswol in handen had gekregen, ging nu aan de slag met een soort spoelmaakmolen. Het resultaat werd ter plekke geëxposeerd.

Zelf nam ik plaats aan de tekentafel. Geïnspireerd door de meerkleurige weefsels besloot ik aan de slag te gaan met een handmade 3 en 4 kleurenpotlood. Ik pakte alle ruimte onder toeziend oog van de suppoost. Hij leek mij wat verbaasd over deze vrije expressie.

Ook bezochten wij het oude gedeelte met de uiterst complexe weefgetouwen. En de tapijtencollectie.

Nu toch wel door de wol geverfd pakten wij de draad weer op van het begin: het Textielcafé. Mijn voorstel voor knoflooksoep haalde het niet ( we hadden teveel gezien ). Het werden belegde broodjes. Ook lekker.

Henk, Tilburg, Rotterdam, 3 april 2024.