Rosa Mystica......Rainer Maria Rilke.

 Zondagmiddag 24 maart 2013.........ik ben op weg naar Neerijnen in de Betuwe.            

 

 In "de Stal", een centrum voor kunst en bewustwording, ga ik een voorstelling bijwonen over het werk van Rainer Maria Rilke en zijn vrouw Clara Westhoff :

De Rosa Mystica.

 

Ik ontmoet er een aantal mensen uit de wereld van de psychosynthese met wie ik mij sinds jaren sterk verbonden voel. Een van hen brengt deze voorstelling solo ( verhalen, zang, beweging ). Zij heeft zich 9 jaar verdiept in Rilke en Clara en heeft Rilke nagereisd.

 

Een verder verslag doe ik op mijn andere blog:

 www.deverwonderingvanhetbeeld.com

welkom

Deep River Quartet en / of Iris Hond.

Terwijl een nietaflatende strakke en vooral koude oostenwind op de ramen staat besluit ik mij te laten verwarmen in het Isala-theater in Capelle. Er zijn nog kaarten voor het Deep River Quartet. Voor mijn gevoel iets uit een andere tijd, maar als ik een cd draai loop ik het toch ook weer mee te zingen.
Geen gek idee om dat life te willen voortzetten.

 

 

De zaal is grotendeels gevuld en als de drummer van start gaat belooft het een feest te worden. En dat wordt het .........voor de pauze. Gaaf zangwerk, fijne songs, soms meezingen en klappen. Beetje minder is de sombere ( al veel gedragen ? ) zwarte kleding, die wat versleten overkomt. Een en ander wordt nog versterkt door het permanent geproduceerde lichte rookgordijn.

 

 

Na de pauze ( er lijkt geluisterd ) hebben de heren witte jasjes aan ( de rest blijft hetzelfde ), maar het wordt steeds meer : kijk eens hoe lang we het al doen, we doen het niet voor het geld, wij zijn idolen en ondertussen wordt het repertoire niet verfrissender. A wider shade of pale wordt geduid als iets voor de jongeren in de zaal ( 1970 ? ).

 

Zo krijg ik steeds meer het gevoel dat ik naar "iets" zit te kijken wat zichzelf reeds lang voorbij is gegaan. Het zingen is vakbekwaam en harmonisch, maar er ontbreekt iets. Alleen de leadzanger brengt regelmatig nieuwe bewegingen in zijn performance en ik gun hem een solo-carriere.
Na de rigoletto - georiënteerde toegift weet ik dat ik niet zal ingaan op : Dames en heren, tot de volgende keer.... Ik houd het voortaan bij de CD.

Toch gebeurde er deze avond nog iets verrassends. Voor de voorstelling kwam ik H. en L. tegen, die als ze niet thuis of op de tuin zijn, het Isalatheater bezoeken.
Altijd gezellig.
Na afloop lopen wij naar de parkeerplaats ( honderden plekken, waarvan de meesten inmiddels leeg zijn ). Maar zie: zonder het te weten staan we naast elkaar geparkeerd. En dat is toch opmerkelijk.....vinden wij.

Na een 4-stemmige nachtrust blijf ik "dat ene" missen. Al ontbijtend en zoekend besluit ik Jinek op zondag op te nemen - heb daar nu geen zin in en vind het ook een goed programma om terug te zien.
Als ik het aanzet zie ik op voorhand dat er deze ochtend geen felle discussies zullen zijn tussen Eva en de macho's. Ik zie Jetta Klijnsma, Martin Simek en de voor mij tot op heden onbekende Iris Hond.

 

 

Ik zie een mooie jonge vrouw in een goed verzorgde outfit die haar natuurlijke schoonheid ook nog versterkt  Prettig om naar te kijken, dat zeker.
Zij mijdt veelal de concertzalen en speelt het liefst op locatie. Zo zie ik hoe zij in New York met haar piano op een chassis wordt rondgereden. Spelend. De New Yorkers weten niet wat zij zien en reageren, verrast en uitermate positief.Zij vertelt ook hoe zij optreedt in de gevangenis of voor andere hulpbehoevenden.

 

Verfrissend: vanuit het cultuurpaleis het veld in. Roept herinneringen op aan 2 fantastische zangers die ik iets dergelijks in Parijs zag doen en voor mij een inspiratiebron werden.

 

Geboeid blijf ik kijken.

In de studio staat een vleugel waar Iris een klassiek stuk speelt: 2 delen: het voorgevoel en de dood.

Ik weet niet met wie ik dit allemaal deel. In ieder geval met Eva, Jetta en Martin.

De bezielde pianiste komt in beeld. Mij raakt het diep. Iemand zo in het Nu zien. Diep verbonden en verbindend.

Deep Iris Solo.

 

 

 

 

 

 

 

 

De dans van het hart........en het collectief bewustzijn.

Een nieuw schilderij of een nieuwe collage. Dat gebeurt heel regelmatig. En soms is er dan zoiets als dit. Achteraf gezien ben ik er al langere tijd mee bezig. De ruwe materialen liggen in mappen, verfbussen en in mij opgeslagen.

En dan komen een aantal gebeurtenissen samen en ontstaat er dit: 

 

In eerste instantie ervaar ik opwinding, vervolgens weerstand ( te heftig....uit het atelier ermee ) en na de acceptatie kan ik genieten van de symboliek die dit beeld in zich draagt. Roept dan ook vertedering op.

Ik kan zelf - op voorhand - een aantal invloeden duiden: Iberica Magica, de dans, de passie, de man die de vrouwelijke partner opheft in de ruimte, zodat zij en "gewichtloosheid"en steun kan ervaren.

 

Het thema "dans en surrealisme " waar ik mee bezig ben. Beiden lijken zich niet goed te verdragen: het meer psychedelische en de veel meer fysieke wereld.

En dan is er nog mijn bezoek aan 75 portretten van Beatrix. Het lijkt subtiel en misschien is dat ook zo: veel mensen ervaren - onbewust of bewust - de koningin ( de vorst ) als degene bij wie je - als er niemand meer luistert - aan kunt kloppen voor steun.

Het archetype van de koning, de hoogste wereldlijke macht, nog door God gezegend ook. Het "moederhart" van Beatrix ? Wie zal het zeggen ?

En hoeveel mensen verlangen naar een nieuwe paus - het archetype van de Hogepriester - de plaatsvervanger van God op aarde.

Een hervormer, een zuiveraar.

Hoe aktueel kan het zijn.

Terug naar het beeld. Omdat ik ook wil kunnen zien wat ik mogelijk niet zie vraag ik enkele dierbare mensen uit mijn vriendenkring - die ook iets met beelden hebben - om feedback.

En de feedback komt. Ik ben er dankbaar voor. Zo wordt mij aangereikt:

Warmte, liefde, organisch gebeuren ( slagaders ).

Een liefdesrelatie in beweging ?

Dood ( la muerta ) of toch niet ( verbinding intact ) . Hemel ( zwart met sterren ) en aarde ( rood - het hart ). Marc Chagall ( de Geliefden ? ).

Kijk eens in de Tarot: kaart 6, de Roos, de Geliefden.

Het wordt mij inmiddels wel duidelijk dat de persoonlijke symboliek de vorm aanneemt van een collectief menselijke symboliek.

Als ik er zelf naar kijk:

Ik zie een vrouw, in zichzelf gekeerd, gewichtloos, zwevend, dromend van de liefde en passie. Zelf heeft zij een klein hartje, dat sterk verlangt en zich ook verbonden voelt met een groot hart. 

Zij is bij dit hart geland "om zich te laven". 

 

Het beeld komt op van een vliegtuig dat onderweg in de lucht aan het bijtanken is.

Ook komt de film: Space Oddity op en het liedje vanDavid Bowie: Groundcontrol to major Tom. Een ruimtevaarder raakt los van het moederschip ( de "navelstreng" is los ). Geen fijn perspectief.

 

 

Als dat geen toeval is: een foto die ik al jaren koester.

En eerlijk is eerlijk: Dit ziet er goed uit. 

Iberica Magica, een wereld van muziek, dans en passie.

Het is zondagochtend.

Een strakke noordooster staat op het balkon.

De lente lijkt ver weg.

De zomer niet.

Die komt vanmiddag in het Isala-theater in Capelle aan de IJssel: de Spaanse dansgroep Iberica Magica. Er is nog plaats en zo zit ik tegen 15.00 uur in Spanje - bij wijze van-.

 

 

Het is niet de mogelijk te verwachten flamenco-show. Het is meer. Gedragen door allerlei vormen van Spaanse volksmuziek - van klassiek tot populair - wordt er gepassioneerd gedanst.

 

 

Op de achtergrond vinden bewegende projecties plaats, die door hun grootte een versterkend effekt hebben op het "dansveld".

 

 

 De danseressen dansen in meerdere opzichten hun vrouw-zijn. De mannen hun man-zijn. Soms individueel,soms als groep. Voelt als links en rechts die dan samenkomen in een gemeenschappelijke dans. Daar komt de Vesica Piscis weer voorbij. Er ontstaat "iets nieuws" door de combinatie van.

Ik adem het in en neem het mee.

 

 

 

Inspiratie op zondagochtend.

Normaliter mediteer ik een tijdje na het ontbijt.

Echter niet vandaag. Ik "wilde" iets zien zonder te weten wat.

TV op zondagochtend.....?

 

Ik kom in het huis en de tuin van Jan Siebelink, de schrijver, inmiddels 75 jaar. Ik zie een man die heel levend is. Op het moment dat hij de tuin in gaat geeft hij de 2 ranke hazewinden die aan weerszijden van de deur liggen iets te knabbelen. De dieren ontvangen het in alle rust, de rust ook van Jan. Mij raakt de symboliek van deze 2 "wachters". Zij waken en hij voedt ze.

In de tuin vertelt Jan over de verwondering die hij nog altijd ervaart en kan ervaren en hij koppelt dit aan een 12-jarige Jan, die altijd levend in hem is gebleven. een jongen die de wereld ontdekt, telkens weer en daar ook van geniet.

Ik herken een deel van mijzelf daarin.

 

Hij vertelt dat hij de ervaring bij zich draagt, dat mocht hij overlijden, er iets groots hem zal opvangen en dat hij zich daar dan over zal verwonderen.

Dank je, Jan.

 

En dan Eva Jinek op zondag.

Deze keer met Geert Wilders - heel dicht bij Eva - een aangenaam stel uit GTST, die een romantische reisserie voor RTL4 gemaakt hebben en een hoogleraar gynaecologie die boeiend vertelt hoe in ontwikkelingslanden preventief baarmoederhalskanker kan worden bestreden met.....AZIJN.

Het wordt een mix van ernst, warmte,humor en strijd. Met name tussen Geert en Eva ontwikkelt zich een dynamiek om van te smullen. Eva krijgt het er warm van en na afloop wappert zij met haar jasje en handen. Zij is er ook heel zichtbaar in en ja, daar hou ik van.

Dank je Eva.

 

 

 

 

Geef mij je beeld en ik schilder het............

Gistermiddag was het weer tijd voor een schilderworkshop. Deze keer met E. M. en K.

Tijdens het oriënterende voorgesprek kwamen we ook bij Jean Paul Gaultier en zijn werkwijze: hij "spuit" voortdurend ideeën die worden opgepakt en uitgewerkt door zijn staf.

 

 

Hoe heerlijk moet het zijn om zo te kunnen werken.

Voor ons een goede reden om een dergelijk experiment te doen: om de beurt zit een van de deelnemers op de centrale stoel en schetst gedurende 5 minuten zijn of haar beeld. De anderen brengen dit schetsmatig met houtskool in beeld.

Als ieder zijn/haar beeld heeft aangereikt is het tijd om deze verder uit te werken: met acrylverf op 50 - 70 formaat.

 

 

Het heerlijke hiervan is dat je "niets hoeft te verzinnen" en toch een eigen vorm en kleur aan het idee kunt geven. Het werktempo kwam daardoor hoog te liggen en na ruim 2 uur lagen er 12 schilderijen op de vloer.

 

 

Ieder mocht vervolgens weer vanaf de centrale stoel kijken naar de presentatie en uitwerking van het aangereikte beeld. Daarna was er een feedbackronde.

 

 

Het werd een heerlijke, spontane middag met veel humor en verwondering. Zelfs de mogelijk nieuwe paus kwam voorbij.

 

 

 

 

Metafoor voor beweeglijkheid: de vis.

In mijn zoektocht naar vertalingen van de verschillende  ritmes in de dans kom ik al snel uit bij de vis.

Met vloeiende bewegingen of gefocussed op een doel af. Chaotisch bij bedreiging en soms lyrisch in in de schoonheid en lichtheid van de beweging naar boven. Dan weer a.h.w. stilstaand.
 

 

Eerst ga ik weer aan de slag met de veelheid aan achtergronden die uit mijn schildermappen komen. Van wat overblijft knip ik een veelheid aan visjes. Daarna is het schuiven met kleuren, ordenen en plakken.

Om de beweeglijkheid te vergroten kies ik ervoor om m.b.v. geboorde gaatjes en ijzerdraad een aantal vissen buiten het vlak te laten gaan.

 

Het is een werkwijze waarbij veel blijheid ontstaat. De kleuren, het licht, de speelsheid en de verwondering als ik inzoom op een van de vele ( 96 ? ) schilderijtjes werken stimulerend. Ik krijg associaties met gebrandschilderde ramen en met name aan het grote "Levensboom" - venster van Marc Chagall in Sarrebourg..

 

 

 Leuk ook om te zien hoe mijn enthousiasme doorklinkt in degenen die het werk zien.

Zo opent zich ook een deur naar een nieuw workshopmodel.