Op de koffie bij Jo Koster.

 Of ik zin had om in Gouda bij Jo Koster koffie te gaan drinken. Marjolijn kende Jo en zo gingen wij op donderdagochtend met de auto naar het Museum in Gouda. Het was even puzzelen omdat de Walvisstraat was afgesloten met een grote graafmachine. Na wat gepuzzel en een behulpzame fietser kwam alles goed.

 Aangekomen bij het museum werden wij verrast door een bruidspaar dat in de echt zou worden verbonden onder een zwart dekzeil. Ons leek dat niet leuk. Twijfelend over wat te doen vroeg Marjolijn: wil je naar binnen ?. Ik zei: JA ! Precies op dat moment werd een soortgelijke vraag aan de bruidegom gesteld. Ik voelde me gelijk een beetje getrouwd . We gingen het snel vieren in de lunchroom aan een wiebelende stadhouderstafel. De koffie kwam met appeltaart en geflambeerde merenge-citroen taart. Dat laatste kleurde leuk bij de cappuccino. Een traktatie op deze feestelijke dag. De serveerster informeerde daarna regelmatig of alles naar onze zin was.

Geheel gevuld en vervuld gingen we op zoek naar Jo. We volgden een pijl en kwamen uit op de keramiekzolder met een prachtige collectie vazen.

Ook was er afstudeerwerk te zien van de Goudse keramiekopleiding, zoals deze slanke vaasjes.

Nog altijd geen Jo. We moesten een heel hoge trap met smalle treden aflopen ( soort van ). Beneden stond een suppoost die vroeg of wij de martelkamer wilden zien. Ik wees hem erop dat de afdaling van de trap voldoende was geweest. Ja, zei hij, een lift zit hier niet in. Het gebouw is te oud. Ik voel het, was mijn gevatte antwoord.

Wel wees hij ons de weg naar de juiste tentoonstelling. Een lange route vol feministische toestanden waar breed en voorovergebogen over gelezen werd. Niet goed voor de nek, maar wel interessant. Alleen voor dames zo te zien.

 En daar was zij: Jo Koster ( 1868 - 1944 ). Een moedige vrouw en kunstenares, die haar eigen weg ging. Geen trouwerij, zelf haar inkomen verdienen, een huis bouwen en veel reizen. Een wat ongebruikelijke combi in haar tijd. Een eigenzinnige dame dus.

 

Haar portretschilderijen deden het goed, maar zij wilde meer. Nam de auto en ging door Europa reizen. Dat leverde een bonte variatie aan landschappen op. Bergen, bloemenvelden, rotsen, bloesems en slaperige dorpjes. Jo legde ze vast. 

Met name de bloesenbomen riepen bij mij herinneringen op aan vroeger. Aan tante Marie en oom Frans die dergelijke schilderijen aan de muur hadden en ik vond ze toen al heel mooi. Waren het mogelijk echte Kosters ? Helaas stond ik niet in haar testament al had ik wel jarenlang Sinterklaascadeautjes bij haar voor de deur gelegd ( misschien had ik na het bellen niet weg moeten lopen en dacht ze dat het van een ander schatje was ? ) en liep zo de kans mis op "Van onschatbare waarde " of "Tussen kunst en kitsch ". Bij dat laatste programma was ik wel eens in Bergen op Zoom geweest. Mijn schaapjesschilderij was niet Paulus Potter. Helaas.

 

Van haar portretten werd ik minder blij. Veel somberheid, starheid en malheur ( behalve het Staphorster meisje ). Deed allemaal nogal gereformeerd aan. Blij werd ik wel van haar appels.  Opmerkelijk zijn de vele verschillende stijlen waarin zij werkte.

 Intussen keek ik even naar buiten. Daar werd het huwelijk letterlijk geconsumeerd.

Een oude traditie.

 

 Helemaal vol van ons Kostertje gingen we huiswaarts, maar Marjolijn had de winkel ontdekt en ging daar fijn shoppen, terwijl ik mijn opwachting maakte in de kapel. Dat was van korte duur, omdat er op de vertoonde schilderijen nogal wat hoofden werden of waren afgehakt. Echt andere tijden ( sport ? ). Dit is de kant van de kapel waar alles nog goed lijkt.

 

 Marjo had inmiddels de foto van een mooie bruid voor mij gevonden waar ik best ja tegen wilde zeggen. Ze paste ook naadloos bij mijn magnolia schilderij van woensdag. Dat kan geen toeval zijn.

 Het werd tijd om naar huis te gaan, maar eerst gingen we nog even langs bij de Firma, ook tegenover de kerk, waar kunstenaars hun werk exposeren en kunnen verkopen.

Deze keer was het thema : Bouwlust. Rob Bijleveld vulde de vloer met keramische objecten.

Lenie van den Band toonde zeer speelse wandreliëfs in messing, die voor mij oude soldeertijden deden herleven.

 

 Een leuke ontdekking en we hadden een interessant gesprek met de galeriehoudster die ons als boeiende bezoekers zag. Marjolijn maakte tussendoor nog even een foto van de hemel. Ook mooi.

 

Het was weer een gezellige en wonderlijke reis.

Gouda, 4 september 2025.