Jan van Lokhorst in de Gouwekerk.

 

Vroeg op de zaterdagochtend stuurde Wil mij een berichtje dat mocht ik vandaag naar de kerk gaan, dat wel de goede moest zijn: De Gouwekerk ( vroeger St.Jozefkerk ). Snel kleedde ik mij aan, ontbeet, pakte mijn camera en arriveerde om 10.50 uur in de Herenstraat in Gouda. Nog 2 km te gaan.

Ik vond het een goed idee, want deze dag zou een "Rainy day" gaan worden en ik was op zoek naar wat zingeving. Maar zie: de zon lachte mij toe toen ik Cultuurhuis Garenspinnerij aan de Turfsingel passeerde ( in de volksmond: de Naaigarenfabriek ). 

 Ik ademde de aangename broodbaklucht van bakkerij Nour in en sloot mij aan bij de toeristische stroom op de Hoge Gouwe. Het was ook nog eens Monumentendag. Vorige week was ik hier met Marjolijn nog op de koffie geweest bij Jo Koster in het Gouds Museum. Ik was de Gouwekerk gepasseerd, maar mocht er niet in . Nu wel.

 

Jan van Lokhorst, kunstschilder, vierde er zijn 40 jarig jubileum. En hij had daar wel een heel mooie plek voor gevonden. Zijn dikwijls intense abstracten kregen hier de ruimte. Ademruimte om te zijn wie zijn. Ademruimte ook voor Jan, vermoed ik.

 

 

 Wil kent Jan van zijn schilderlessen, o.a. in de Morvan. Hij is voor haar een ware inspirator geworden. Ik was haar dankbaar voor de tip, want ik hou van deze manier van werken. Zo te zien werkt hij met meerdere inspiratiebronnen en brengt de innerlijke verwerking daarvan naar buiten. Ook voor een creatief therapeut een feest. Er is zoveel te zien, soms ook het onzichtbare.

 

 

Wil, die met een Goudse vriendin al vroeg aanwezig was, nodigde mij uit voor een kopje koffie met een Goudse stroopwafel. Dat konden we krijgen in de vroegere St. Jozefkapel, waar vroeger kaarsjes werden opgestoken.

 

 Misschien had Jozef nog wel de kleine dienblaadjes gemaakt.

 

Van hieruit hadden we een mooi overzicht, met name op een van de topstukken uit de expositie:

 

 Hoewel ik een - door Middeleeuwse schilderijen beïnvloed - associatie kreeg met een Zondeval, zag het er toch vrolijk uit. Op de achtergrond vond immers een opgaande beweging plaats van wellicht gelouterde zielen. Door de omringende lijst was het alsof ik door een venster keek naar een andere wereld. 

 

 

Een soortgelijk beeld: de Jacobsladder ( ? ) kwam bij dit werk naar voren. En ook weer niet. Voor mij was hier sprake van een wens om naar boven te gaan, maar niet zonder strijd. Weer zo'n Middeleeuws beeld van de bestorming van een muur. Indrukwekkend.
 

Jan werkt veel met silhouetten, met een transparante huid, waardoor bloedvaten, zenuwen en andere menselijke bedrading zichtbaar worden. Soms is die bedrading ook buiten de figuren, mogelijk gaat daar "een groter lichaam" achter schuil. De figuren bewegen door de ruimte zonder contact te maken met de schilder/ toeschouwer. In een eigen, wonderlijke  wereld.

 

 

 En dan is er een lichtschijnsel dat uit een diepere laag lijkt te komen en daarmee uitreikt naar de gestileerde vensters daarboven. Dionysos reikt uit naar Apollo. Alsof dit doek elk moment kan gaan opstijgen.

 

 De Graal van Jan ?  Alhoewel: de totale expositie voelde als een persoonlijke graal, gevonden na een queeste van 40 jaar. 

 

 

De werken zijn deze week nog te zien. Op 20 september is er een boekpresentatie met vernissage van 16.00 tot 18.30 uur.

 

 

 

 Met een tevreden gevoel verliet ik deze spirituele plek. Ik had wel honger gekregen en toen ik op 100 meter van bakkerij Nour ( hanteren de open deur strategie ) de verse broodjes al kon ruiken was de keuze snel gemaakt.

 

 Gouda, 13 september, Henk van der Veen.