Over doornen en rozen.

 

 Over doornen en rozen.

In het begin van het zangseizoen kwam Jolanda met het plan om in mei ( Meimaand, Mariamaand ) met het Rootskoor te gaan optreden in Het Steiger, een kerk in het hart van Rotterdam. Tegelijkertijd zouden een aantal kunstenaars zichzelf tonen in hun beleving van de historische en spirituele Maria.

De metro deed het snel vandaag en zo kwam ik als eerste de kerk binnen. Een fraai en ook wat gedateerd gebouw. Vermoedelijk geïnspireerd door Le Corbusiers Notre Dame du Haut Ronchamps. Al is deze soberder. Het glas in lood werpt bij de juiste zonnestand een veelkleurig licht naar binnen.

Het voordeel van vroeg zijn is de mogelijkheid om alles ( ook de expositie en de iconen ) op mijn gemak te bekijken.

De kerk kent een prachtige binnentuin, die een oase van stilte vormt te midden van het stadsgewoel.

Inmiddels kwamen onze koorleden binnen voor een ronde inzingen en een generale oefening van ons repertoire. Onder de stimulerende leiding van Herbert haalden wij het bijna beste in ons naar boven ( de rest was voor later ).

Afgesproken was dat wij allen in het blauw zouden komen en dat was duidelijk te zien. "Fifty shades of blue" fluisterde een koorlid in mijn oor.

 

Wij mochten daarna even pauzeren om onze partituren op orde te stellen en thee met een chocoladekoekje te pakken.

 

De kerk raakte inmiddels aardig gevuld en dat was fijn, ook voor Herbert, want hij heeft er graag een extra koor bij. Samen zongen we een gecannoneerd Dona Nobis Pacem. Het klok als een klok. Net als El Alma, waarbij Alexandra en Jolanda een kleine stap voorwaarts maakten, voor zichzelf en voor alle aanwezigen. Als duo een solo zingen. Zij deden het terwijl wij meelevend humden.

Op dat moment raakte de kerk in prachtig licht gehuld, als ware het een goedkeuring van boven. En dat kon Jolanda zeker wel gebruiken, nadat de bisschop eerder gehangen kunstwerken van de expositie had laten verwijderen. Hij vond ze te onthullend, wat mij als liefhebber dan wel nieuwsgierig maakt. 

Alle reden om Alleluja te zingen.

Inmiddels had een aardige heer op de preekstoel plaatsgenomen om een column met ons te delen. Daarin vertelde hij over zijn zoeken en vinden van innerlijke verbinding en harmonie. Hij vond dit tijdens zijn verblijf in de Abdij Maria Toevlucht in Rucphen ( Zundert ). Hij ervoer een grote verbinding met het kloosterleven, de dagelijks terugkerende gebeden en gezangen en de Zenmeditatie.

Daarbij was Brouwerij De Kievit ( een afsplitsing van de Leffe uit Tilburg ) voor hem ook niet onopgemerkt gebleven. De paters aten en dronken vegetarisch ! In stilte, dat wel. Een boeiend verhaal, waarna wij het tweede deel van ons concert ten gehore brachten.

 

Daar zaten 2 niet zo gemakkelijke, zeg maar rustig, pittige stukjes bij. Die zongen wij heel ingetogen. De andere liederen gingen echter uit volle borst. Onze afsluiting met Tibie Poem was van een grootse en onaardse schoonheid. Applaus ! En dat kregen we !

 

Er gebeurde deze middag ook een wonder. Op de binnenplaats stond een madonna met ( pasgeboren ) kind op de arm. Zij was omringd door struiken met doornen en hier en daar een klein beetje loof. Het door ons gezongen Maria Durch Ein Dornfield was niet helemaal perfect, maar had in de patio een prachtig gevolg: Plotseling bloeiden er rozen ! Een mooi resultaat na al dat oefenen op de donderdagen.

Inmiddels waren er flessen wijn en knabbelnootjes klaargezet. Daar mochten we eerst alleen maar naar kijken maar aankomen niet. Eerst zouden wij met de kunstenaars een rondgang maken, zodat zij allen hun motivatie bij de betreffende beelden konden geven. Organisatorisch was dat wat lastig met tientallen tegelijk in de gang. En daar gemiddelde leeftijd hoog lag - inclusief rollators - werd verstaan ook een dingetje.

Een eerste dame zag ik vanuit de verte iets over iets blauws vertellen. Ik kroop wat dichterbij toen Jolanda haar vierluik toelichtte.Of anders gezegd: haar verhaal voorzag van afbeeldingen.

De andere kunstenaars kende ik niet. Sommigen spraken mij meer aan dan de anderen. Ik breng er een paar in beeld:

Daarna was het tijd voor de wijn die rijkelijk vloeide. Wij nestelden ons met een groepje in de patio, te midden van de bloeiende rozen en blauw getinte kristallen. Dat werd erg gezellig en toen wij gemaand werden de kerk te verlaten begrepen wij dat er tijd was voor een extra rondje. Het was ook zo heerlijk buiten.

 

Om half 7 verlieten wij met tegenzin het gebouw, zodat de M.E. die net klaar was bij de A12 in Den Haag niet naar Rotterdam hoefde te komen.

Het was weer mooi geweest. Met dank aan Jolanda, Herbert en alle andere aanwezigen ( in het bijzonder Franca, die ook een grote stap maakte ).

Tekst en lay out: Henk.

Fotografie: Alexandra, Eugenie, Jolanda, Henk.