Beeldentuin Ravesteyn.

 Beeldentuin Ravesteyn Heenvliet.

Dit weekend werd de beeldentuin rond de Ruïne Ravesteyn in Heenvliet weer opengesteld. Ik was nieuwsgierig en ging zondag langs. En ik moet zeggen: het overtrof mijn verwachtingen. Rond de gerestaureerde ruïne ( gebouwd tussen 1230 en 1250 ) en slotgracht ligt een prachtige Engelse tuin met daarin een zeer gevarieerde collectie beelden.

 Het was een zonnige middag en ik werd van harte welkom geheten door vriendelijke vrijwilligers die er ook duidelijk zin in hadden om te beginnen. Een kaartje kostte 9 euro en dat was niet teveel voor het gebodene. Aan veel uitleg had ik echter niet echt behoefte. Ik wilde liever gaan kijken, ruiken, voelen, proeven. Mijn vrijwilligster vond het prima. De onthoofding ter plekke was uitsluitend artistiek bedoeld.

Het werd duidelijk zichtbaar dat er op veel plekken een afweging was gemaakt met kunst en natuur. Een dergelijk glas in lood venster deed het prima naast het rode gebladerte. Het venster zelf kon het best tegen de zon in bekeken worden. Een universum aan transparante kleuren.

Aan het water beeldjes die associaties opwekten met fladderende insecten.

Boven op de ruïne hing iets wits te wapperen. Mogelijk nog uit de tijd toen de Watergeuzen in 1572 voor de deur stonden en men zich wilde overgeven.

Dat was echter niet het geval. Na onderzoek, waarbij ik het donjon moest beklimmen, werd mij duidelijk dat het hier de bruidsjurk van een engel betrof. De engel zelf was even weg.

En er was meer en wat een mooi contrast dat fragiele van de jurkjes versus de ruwe bakstenen muren.

 

 De goed geconserveerde ruïne uit 1250 ( de oplevering ) en daarna enige malen verwoest, vond ik een fraaie bezienswaardigheid die ik in eerste instantie niet in Heenvliet zou zoeken.

 

 De dame in het roze wilde ter plekke iedereen zo lang mogelijk inlichten en voorlichten over wat zij van deze oude vesting vond. Door haar ontdekte ik de schoorsteen. Zij was echter onstuitbaar en dus vertelde ik haar dat ik meer een proever dan een alwetende wilde zijn en dat ik verder wilde. "De adellijke familie woonde boven en het gewone volk beneden", riep zij nog, maar ik was al op weg naar het hogere.

Ook heel prettig was de theetuin, waar drankjes, broodjes en gebak werden aangeboden. Met name de appeltaarten waren van hoog gehalte. Even een muntthee in het zonnetje met uitzicht op de zgn. Mensenmens.

In eerste instantie viel het mij niet op door de wat donkere groene achtergrond, maar een dame met een grote sociale betrokkenheid wees mij erop. Ziet u: een mensenmens ! Dat ik dat toch niet gezien had. Ik probeerde wat terug om op gelijkwaardig niveau te komen: Tsja , wij mensen bestaan uit allerlei verschillende delen en persoonlijkheden. Daar was zij het mee eens en eindigde deze ontdekking voor haar. Het zat zo te zien wel goed met mij.

Later nam ik een beetje revanche...........met dit beeld.

Het symboliseert de ouderdom en heet : de lange schaduw. Maar ik was nu scherp: zag ik daar ook niet een korte schaduw ? Een verjonging was het beeld binnen gegaan. Ik zag dichtbij een vrijwilligster staan die een bloem uit verroest cortenstaal probeerde te verklaren.

Ik : dat beeldje daar klopt niet ! Zij: de lange schaduw ? hoezo ? Ik:  kom maar kijken.En zie : daar wierpen 3 dames zich op om het waargenomene te bevestigen. Wat leuk dat u dat ziet, riep de vrijwilligster ( later die middag zou zij dat vast aan de hele ploeg melden ). Het was tenslotte een beetje een wonder. Zo'n oude man met ( ook ) een korte schaduw.

Het was weer mooi geweest. Met een tevreden gevoel over alles wat ik had meegemaakt. Meest opvallend: het werd alsmaar drukker en toch bleef het sfeervol en respectvol stil. Een verademing.

 

Henk, 21 mei 2023.