Voorlinden.
Voor onze jaarlijkse kunstzinnige excursie besloten Albert en ik een bezoek te gaan brengen aan Museum Voorlinden in Wassenaar. Goede berichten vooraf motiveerden ons optimaal.
Helaas regende het vandaag vroeger dan beloofd en zou een verblijf in de fraaie landschapstuin van korte duur ( de lengte van een "uitlatertje" zal ik maar zeggen ) zijn.
Wat onmiddellijk opviel waren de grote ruimtes in het gebouw: meestal grote witte zalen met veel licht en ruimte voor objecten.
Ook was er een bibliotheek die een zeer complete indruk maakte ( inhoudelijk: alle boeken over de exposerende kunstenaars ).
Met museum- of andere kaarten kwamen we niet binnen. Dat kan wel voor 15 euro per persoon en dan krijg je ook wat te zien en te ervaren. Zo is er een zwembad waar je naar mensen onder water kunt kijken.......
....of zelf onder water kunt gaan, waarbij anderen weer naar ons kijken.
Vlak daarbij is een strandje waar badgasten liggen die buitenproportioneel zijn. Nog nooit zag ik zulke grote voeten van dichtbij. Ook niet toen ik klein was.
In de ruimte daarnaast was het nudistenstrand.
Ik herkende onmiddellijk de dame die recent in de Kunsthal had gezeten.
Hoe anders was het in de zaal van Rhapsodie in Blue, waar Maria een lichtend voorbeeld vertolkte van de muziek van Gershwin. Ja, Voorlinden kent grote contrasten.
Zo was er een puntige collage van foto's van alle vormen van beharing op het menselijk lichaam. En dat is absoluut veel meer dan een snor en een baard.
Tijd inmiddels voor het grotere werk. Richard Serra had een enorm groot stalen object geplaatst, dat klonk als keramiek ( als je erop klopte ).
En dat wilden we eens goed bekijken.
Je kon er in lopen, maar op het moment dat je er dacht uit te gaan, moest je afbuigen en teruglopen alwaar ook geen uitgang was. Een groot stalen doolhof ( deed aan scheepswanden denken ) dat een sterk gevoel van vervreemding opriep. Ook wel te gek om te ervaren !
Opmerkelijk ook waren de prachtige kleuren van het geoxydeerd staal.
Voor wie even moe werd van het lopen en innemen was er een grote ruimte, waar je naar buiten kon kijken. Er stonden gemakkelijke banken en wie wat langer bleef kon daar de opeenvolgende seizoenen ervaren.
En er was een ruime filmzaal, waar ook naar buiten gekeken kon worden. Niet echt interessant, want er draaide een film waarin een kunstenaar gedurende een half uur ons liet genieten van zaken als oorzaak en gevolg. Ook heel leuk voor kinderen.
Een speciale ruimte was gerelateerd aan het hart en de liefde. De rode kamer zal ik maar zeggen. Waar enorme rozenblaadjes ons pad effenden ( nou ja, zoiets ).
En toen kwamen we bij Dong Song, een Chinese kunstenaar die deuren, ramen en spiegels had verzameld in een oude sloopwijk in Peking ( Bejing ). Hij had hier een holle muur van gebouwd en aan de buitenkant zag het er al heel boeiend uit.
Naar binnen kijken ging niet.
Naar binnen gaan wel. Aan beide zijden waren deurtjes. Eenmaal daar doorheen kwam je in een soort kosmische wereld vol spiegels, kleuren en licht. De eerste stapjes waren voorzichtig....immers het was alsof je in een groot gespiegeld gat stapte.
Dit vonden we een mooie afsluiting van onze excursie. Armando had ook ergens nog een expo, maar die hadden we al eerder gezien.
Naar buiten dus, opweg naar het restaurant dat aan de overkant lag.
De broodjes daar waren zo exclusief Wassenaars dat wij besloten er een "vastendag" van te maken.
De tijd raakte ook op, immers er zat elders ook nog een meisje op onze terugkeer te wachten.
Bovendien bleek Wassenaar vandaag de niet de soepelst bereikbare en te verlaten plaats van de Randstad te zijn.
Het leek wel een eindeloos automuseum en daar had ik geen trek in. Zelfs niet gratis !
Uiteindelijk ontsnapte ik via Zoetermeer, Zevenhuizen en de Nesselanderpolder.
Het was weer mooi geweest.
