Woensdag 10 april. Samen met M. van 11.00 tot 15.00 uur geschilderd. Het was erg gezellig en leverde daarnaast 2 nieuwe schilderijen op, die op z'n zachtst gezegd - mogelijk door de gelaagdheid -niet snel te duiden waren
De "vis" die in het eerste beeld verscheen kwam in het tweede schilderij sterk naar voren.
's Avonds ging het verder met het dansen van de 5 ritmes in Orion. Daarbij werd het komende voorjaar o.a. geëerd met het schilderij "Springtime" en zonnebloemen vers van de bloemist.
Half 4 ben ik er. Schipluiden. Op Hodenpijl. Vanmiddag is de singalong-middag in de oude kerk en naar men mij gezegd heeft: da's heel leuk.
Het is er erg druk en dus ontsnap ik even naar de prachtige stille tuinkamer. Erg gezellig dat ik niet de enige Rootser ben, M. is er ook. Zij weet alles van de restauratie van het complex en zingt ook heel mooi sopraan.
Daar ik vanmiddag ook wil filmen voor mijn Youtube - account ( Hotze2009) ga ik verder met de verkenning van het gebouw. En zo beland ik bij een trap die toegang geeft tot de klokketoren ( betreden op eigen risico en dat was niet geheel onterecht - het laatste stuk is steil en wiebelig).
Ik onderdruk de neiging om aan het klokketouw te trekken en richt mij op het uitzicht door de ronde vensters.
Inmiddels wordt iedereen die mee wil zingen uitgenodigd in de kerk plaats te nemen. De juf pakt het gelijk stevig aan en deelt ons op in stemgroepen, voor het geval dat.
Ze heeft duidelijk ervaring met dit werk.
Opmerkelijk vind ik wel dat zij bij het praten een ontzettend hoge ( piep ) stem heeft. Ik hou er niet van. Anderzijds als zij zingt: alsof er een engel - die in de oude kerk woont - is ingedaald. Prachtig dus.
We zingen een zeer uitgebreid repertoire: Van Lou Bandy ( Scheveningen en de Olieman ) tot Mozart ( zijn kortere werk ). Het is allemaal wel voorzichtig wat we doen, totdat.......
de finale daar is: Herman Emminks "Tulpen uit Amsterdam".
Na wat geoefen en afspraken gaan we los .....meerdere malen........lalalala....'Tulpen uit Amsterdam".
Kijk en luister zelf maar:
En zeg nu niet dat je niet een beetje hebt meegezongen.
Het was mij nog niet eerder gebeurd, maar afgelopen woensdag werd ik door K. uitgenodigd voor een fotoshoot in zijn studio, annex atelier. Het zou met name om portretfoto's gaan, waarbij ik expressie zou geven aan mijn creatieve ervaringen op het gebied van schilderen en dans.
En daar ik tegenwoordig regelmatig het tegenovergestelde doe van wat ik denk, heb ik vrijwel meteen "ja" gezegd.
En zo reed er zaterdag om 13.00 uur een auto bij mij voor de deur die mij naar de fotostudio aan de Albrechtskade bracht. Een nieuw avontuur. Zo voelde het ook toen wij door een groot afgesloten hek een grote binnenplaats opreden waar tal van ateliers waren. Zo had de opbouw van J.P.Gaulthier hier plaatsgevonden.
De studio was van alle faciliteiten voorzien. Hier werd het betere fotowerk gemaakt. Er stond zelfs een strijkijzer om eventuele plooien glad te strijken. Ook waren er bontvellen, samuraizwaarden en heel veel rozen.
En een geavanceerd zeepbellenblaaspistool.
Na de thee en de geruststelling van K. ,die er echt alles aan deed om mij juist te belichten, kreeg ik allerlei opdrachten. Zo mocht ik enige tijd naar bijgaande lamp kijken die wel erg veel op een kussen leek. Ik werd er slaperig van.
K. fotografeerde en flitste er vanuit allerlei hoeken op los.
Tussendoor liet hij mij wat resultaten zien in de categoriën van : "echt te gek" tot "doe die alsjeblieft maar niet".
Zo ontdekte ik plotseling meer rimpels bij strijklicht. Goed om te weten. Doe mij dus voortaan maar frontaal.
Het werd een interessante middag, waarin ik mijn vele gezichten de vrije loop mocht laten en nu al benieuwd ben naar het resultaat.
Op verzoek van R. heb ik vanmiddag in Orion het hart-schilderij geplaatst. De toevoegingen zijn van de hand van R. en M. Duidelijk iets met liefde en geweld. Ik ben benieuwd.
R. organiseert elk jaar vanuit zijn passie een dans- / vertelmiddag voor de bewoners van Orion ( een thuisplek voor gehandicapten ), begeleiders, familie en andere belangstellenden.
Het gebouw ziet er van buiten eenvoudig uit, maar aan de binnenzijde worden we teruggevoerd naar de Trojaanse oorlog. R. had 5-ritmes-docent R. voor de dans en een meesterverteller voor het verhaal uitgenodigd.
Het verhaal is simpel: Helena is een ongelooflijk mooie prinses die eerst trouwt met Menelaos en weer wat later met Paris, een Trojaanse prins.
Dit laatste tot groot ongenoegen van de Griekse gemeenschap die "en masse" naar Troje gaat om oorlog te voeren. De grootste Griekse strijder is Achilles, de onkwetsbare ( behalve die ene pees dan ).
Maar voor het zover is zorgt R. met passende muziek voor de "warming up".
Wel noodzakelijk gezien de strijd die erna uitbarst.
Er wordt breed gedanst en ook de bewoners van Orion doen wat mogelijk is binnen hun beperking. Er ontstaat een groot dansfeest.
Tot de verteller plaats neemt en ons op boeiende en ook indringende wijze meeneemt naar de strijd die niemand echt wilde.
Verschillende Orionners reageren zeer spontaan op de dramatische wendingen, zoals hard stampen als de Grieken oprukken, juichen als Ajax een Griekse held blijkt te zijn of instemmend mompelen als er weer eens iets wijs besloten wordt.
Kortom Helena en Achilles komen tot leven.
Daarna wordt er weer gedanst tot in de late namiddaguurtjes.
Dat geeft na verloop van tijd een gevoel van rust en vrede.
In het kader van schilderen voor de dans ( 5 ritmes - Gabrielle Roth ) kwam ik al dansend tot een nieuwe creatie:
Daar ik in eerste instantie meer een intuïtieve zoeker en verzamelaar ben, dan een planner, is er sprake van veel veldwerk. Zo verzamel ik in eerste instantie dansposes op het internet, maak er mallen van, zet die op reeds beschilderd materiaal en knip deze uit. En dan begint het schuiven.
En daar dansers een vloer nodig hebben komt er een doek, waar ik al zoekend en overschilderend kom tot een eindbeeld, dat okee voelt.
Dit maakt wel dat onder het getoonde beeld zich meerdere, eerdere afbeeldingen bevinden, die nodig zijn om te komen waar ik wil zijn.
Zo doe ik dat.
Als het "af" ( relatief ) voelt ga ik kijken "wat ik nu weer gedaan heb", wat ik erin kan zien en wat dit mij en over mij zegt. Dit laatste ga ik natuurlijk hier niet vertellen. Ieder mag er het zijne of hare in zien.
En dan kan ik het beeld toch ineens weer veranderen.
Vanochtend ben ik naar Schipluiden gereisd. In het complex "Op Hodenpijl" is een centrum voor bewustwording en aanverwante zaken. Optredens van artiesten, lezingen, een wereldwinkel, een biologische groentehandel, etc.
Ook is er een mooie grote serre waar - met uitzicht op het land - gegeten en gedronken kan worden.
Voor de concerten en de exposities wordt gebruik gemaakt van de voormalige katholieke kerk. Het altaar is het podium. De kruisweg is vervangen door kunstwerken.
Een opmerkelijke metamorfose.
Ik kom hier voor de lezing over Quantum Life.
Deze vindt plaats in de - echt - oude pastorie.
Daar worden we meegenomen op een wetenschappelijk onderbouwde reis die het hart als grootste goed ziet.
De opkomst was groot te noemen voor een Paasochtend. De presentator A. - een vitaal ogende oudere heer - vertelde op een onderhoudende manier en nam ons mee in een tweetal oefeningen ter bevordering van ons welzijn.
Waarvoor dank.
Na afloop ben ik nog even over het complex gewandeld. En had een uiterst vriendelijke ontmoeting met een ezel met - dat was merkbaar - een groot hart.
