Kerstconcert Voci Volante.

 

Het is zaterdagavond 21 december als ik naar De Buurvrouw in Schiebroek ga voor een Kerstconcert van het Kamerkoor Voci Volanti. Dit koor treedt op in meerdere bezettingen, a capella of met orkest. Vanavond A-capella met pianobegeleiding.

Als ik binnenkom is de zaal al goed gevuld ( uitverkocht ) en het podium nog leeg. Daar komt echter snel verandering in als het koor binnen komt. Eerst zingen zij rondom het publiek ( nog nooit was ik zo dicht bij een artieste ) een introductie. Daarna gaan zij verder op het podium.

Hierbij een aantal korte opnames uit hun Kerstrepertoire.

 

Een sfeervol en bekwaam gezongen concert. Op 14 juli gaan zij verder met de Gregoriaanse Mis van Herman Finkers. Deze keer met orkest en in de Open Hof in Ommoord.

Schildermiddag: Intuïtief en ook een beetje Matisse

 Zondagmiddag was het weer tijd voor een intuïtieve schilderworkshop, waarbij iets van de invloed van Matisse meespeelde. Maar eerst was het tijd voor "Heel Eugenie Bakt". Zij had een unieke combinate bedacht van Bolusdeeg met een schuimkraag. Stevige kost, maar wel berelekker.

In de voorbereiding hadden we een beetje naar Matisse gekeken, die de laatste tijd zo in de belangstelling staat. En dan vooral naar zijn kleurgebruik. Het resulteerde in een middag vol veelkleurig schilderplezier.

Het bracht Marjolijn in eerste instantie terug naar een indrukwekkende plek in Amerika, waar zij gedetailleerd verslag van deed, waarna in haar tweede werk de eerdere details overgingen in vervloeiende kleurvlakken. Net Matisse, eerst van het uitzicht genieten en dan het uitzicht worden.

 Eugenie deed eerst onderzoek naar contrast in en werking van kleur, legde dat al snel opzij, omdat zij geboeid was door het latere collagewerk van Matisse. Een arbeidsintensief traject dat zij ongetwijfeld nog later zal voortzetten. Mooi ook als een gebrandschilderd raam.

Tussendoor klonken er jinglebells uit de keuken en verschenen er hertensporen in het atelier. Marjolijn presenteerde haar after-crea - concept, dat er bij de werkbespreking in ging als koek.

Zelf vind ik het experimenteren met kleur in portretten momenteel erg leuk. Dat wordt meestal een concept dat ik later ga uitwerken. En daarna ga ik graag spelen met kleur, vormen en landschap. Het brengt mij uiteindelijk in een landschap met veel licht. ( En zonder licht geen kleur ).

Een mooie, gezellige en vooral ook creatieve middag vol verwondering.

 

Henk.

Kerstviering Rootskoor Rotterdam.

 

 

 

 Op donderdag 19 december kwam het RootskoorRotterdam voor het laatst bijeen in 2024. En zoals gebruikelijk werd die avond begonnen met een uitvoering van Heel Roots Bakt. Marjolein, Peter en Arie hadden de barruimte omgetoverd in een "Kerststal" en daar konden alle culinaire vondsten worden uitgestald. Boven de deur was te zien dat het hier om een 6 sterrenrestaurant ging.

 

 Daarna werd het tijd om ons Kerstrepertoire te gaan zingen. Maar eerst deden wij onder aanvoering van Herbert onze Kerstyoga en dansten we feestelijk in het rond op Kool And The Gang, een ander succsvol koor. 

 

Eerst werden bij de sopranen en de alten de puntjes nog even op de ï gezet, altijd mooi om te zien en te horen. Daarna was het tijd voor het invliegen van de engel Gabriël, aankondiger van een bijzondere geboorte, die wij bezongen in Puer Natus. Tussendoor een Tibie Poem. Herbert had echter ook een verrassing: voor het eerst sinds de 13de eeuw werd het Ave Verum Corpus aan het Kerstrepertoire toegevoegd. Dat werd dus flink oefenen en het klonk uiteindelijk zo:
 

 

Een traditionel uit de Oekraïne Nova Radist Strala was born in the Light of the World en opgewekt door onze eigen zang brachten we Conventry Girls Lully Lullay. Helaas werd Maria in het Dornwald vergeten en bleef onduidelijk waar de herdertjes deze nacht zouden gaan overnachten. Ook miste ik Strälende Juul, omdat ik dan gelijk meisjes met kaarsjes op hun hoofd zie lopen. En dat vind ik gewoon mooi. Tsja, het is ook wel een groot aanbod in deze tijd.

Wel was er taart in de pauze, verzorgt door het Jolanda Quartet ( naar horen zeggen ). En dat werd een happening, het zingen maakte plaats voor likkebaarden en aanwijzen welk stukje het lekkerst zou zijn. Leuk ook dat wij erop stonden in onze Zomeravondboot.

Er is zelfs een opname van.

Van de boot bleven op het einde wat wrakstukjes over.

En toen werd het wat verwarrend. De taart was namelijk bedoeld als toetje na de maaltijd, maar omdat deze nu in de pauze met verrukkelijke Glühwein ( bravo Marjolijn en Peter ) werd gepresenteerd , bleven de bedoelde pauzehapjes nog even in de vriezer. We zongen nog het een en ander en toen gingen we de kerk in om nog mooier te klinken. 

Mooier kan toch niet dachten Sandra en Bert en gingen huiswaarts net als andere onwetenden, die direct na het zingen de kerk uitgingen.

Maar binnen presenteerde Marjolein haar niet te overrtreffen gevulde eitjes in de vorm van sparreboompjes. Een lekkernij van de eerste orde. Had zij maar wat eerder HoHoHo tegen de niet zo slimme weglopers gezegd.

Dat was wel een geluk voor diegenen die gebleven waren. Garnaaltjes met zeewier. Aart zag ineens allerlei hapjes die hij thuis nooit kreeg en hij vertelde er graag over. Met instemmend geknik van Olivier en Karel, voor wie dit ook ongekend was.

Het was al met al weer een mooie, gezellige avond en een goede reden om volgend jaar uit en met volle borst verder te gaan.

Met dank aan allen die dit mogelijk maakten.

Henk.

 

 

november: nieuwe schilderijen: transformatie.

Transformatie.

 

Sinds mijn laatste workshop begin november stonden er 2 schilderijen "in de wacht". Dat wil zeggen dat zij op een ezel aanwezig zijn tot het moment dat ik er iets aan wil of kan veranderen. Meenemen naar de schilderclub op woensdag is dan veelal een moment om er "verder aan te werken". Het eerste resultaat is wat het is op het moment van maken en in de betreffende context. En soms blijft er dan een vraag naar verandering, zoals deze keer.

 

Ik kan er natuurlijk van alles over vertellen, maar zinvoller lijkt mij te kijken wat er 3-4 weken veranderd is. De ogen, het haar, de uitstraling en de kijk op de wereld van de afgebeelde persoon. 

 

Een landschap ( rode boom voor blauwe berg ), geïnspireerd door de Duitse expressioniste Marianne van Werefkin is totaal niet naar mijn zin. Ik besluit het te wassen ( water, spons ) en het vervolgens om te keren. En dat doet wonderen. Er verschijnt een menselijk wezen met ( eveneens indringende ogen ). Het voelt als een geboorte.

 

Enige tijd later krijg ik een kindertekening cadeau. Het is een afbeelding van een expressionistisch weergegeven poes ( wat kunnen kinderen toch spontaan tekenen ). Als ik er nadrukkelijker naar kijk komen er jeugdherinneringen op aan mijn poes toen ik een jaar of 7, 8 was. Met gemengde gevoelens van liefde en verdriet ( poes overleed voortijdig ). Om het dier te eren plaats ik hem in een liefdevolle omgeving. De verschrikking ( achtergrond ) voorbij. De poezenhemel. Mooi ook met al die gekleurde bolletjes wol.

 

En dan is het tijd voor iets nieuws. Er staat nog iets onafs in de hoek en besluit dat mee te nemen naar de schilderclub. De dag ervoor bekijk ik de laatste aflevering over Matisse en zie: spontaan springt er een beeld op het doek dat overeenkomsten toont. Ook nu zal er de komende weken wel wat wil tot transformatie voorbijkomen. Ik ga het zien.

 

Een recente collage krijgt inmiddels een plaats aan de muur. Het beeld spreekt voor zich.

 

 

Uit het schrijfcafé. over licht en donker.

 Wo viel Licht ist, ist starker Schatten ( verwijst naar Goethe, de schrijver, dichter 1749 - 1832 ).

Met deze boodschap stuurt Janneke mij het schrijversbos in en terwijl ik begin valt mijn oog op 3 gouden eieren op een afbeelding op mijn schrijfmap. 3 gouden eieren ? Ga ik ze tegenkomen ?

We zijn vanavond met 6 opstellingscoaches bijeen om te werken met het thema : Rouw. Dat klinkt wat somber en donker. Anderzijds kan er dan ook licht bij komen. Om wat fysieke context te hebben wordt ons gevraagd ergens in de ruimte een fysieke uiting van rouw uit te dragen. Ik begeef mij naar de hoek met heel veel papier dat gescheurd, dan wel verscheurd mag worden. "Ik verscheurde je foto, heb je brieven verbrand"........komt in mij op. Dat laatste is vanavond niet de bedoeling.

Op sommige vellen papier zijn wat rudimentaire kindertekeningen zichtbaar, gemaakt tijdens de kinderopvang die hier op een ander moment plaatsvindt. Mijn oog valt op een spontaan en daardoor wat chaotisch getekende poes. Ik heb met het dier te doen en scheur er omheen. Ik neem de tekening mee terug naar de kring en krijg allerlei flashbacks aan Droppie, de poes die ik kreeg toen ik 7 jaar was en met een zonnesteek en verbranding in bed lag. De dermatologen in het heden varen wel bij zoiets. Er werd gewoon niet of verkeerd gesmeerd, maar dat ter zijde.

Het was een grote troost en dat mijn handjes onder de krabbeltjes kwamen nam ik voor lief. Ik had er een broertje, dan wel zusje, dan wel iets om van te houden gekregen. Drie gouden eieren, zal ik maar zeggen. Helaas liep dit sprookje niet goed af. Men vertelde mij dat de "operatie" niet goed geweest was, waardoor hij wild werd en agressief.  Dat kostte mijn moeder haar nylons en maakte mijn vader tot het tegenovergestelde van een poezenfluisteraar. Met angst in mijn hart volgde ik de ontwikkelingen die uiteindelijk tot de dood van mijn broertje, mijn zusje en mijn kinderhartje leidde. Ik kon het nog voelen.

Inmiddels heeft poes een mooi plekje in wat ik zie als de poezenhemel. Met dank aan de maker van de tekening die wat in het donker zat in het licht bracht.  

Boomgedicht:

poes

mijn poes

hand in poot

vol van verlangen

als kind

broertje

zusje

hartje

6 januari 2025: een nieuw schrijfcafé en een nieuwe geboorte van verhalen.

Iets om naar uit te kijken