Marlou Fernanda, Wereldmuseum.

 Zaterdagochtend 8 november, mooi weer, tijd voor een excursie. Deze keer naar het Wereldmuseum Rotterdam. Via de Museumkrant of was het AvroTros werd ik op het spoor gezet van Marlou Fernanda ( 1996 ).

 

Gezien het mooie frisse weer vond ik het een goed idee de metro links te laten liggen en met de Waterbus naar Rotterdam te gaan. Deze keer niet vanaf Rivium, maar Stormpolder, zodat ik bij terugkomst de polder nog even in zou kunnen stormen ( dat laatste kan ik bij Krimpen afraden ).

 Als vroege vogel had ik weer alle ruimte in het museum. En het werk van Marlou verraste mij. In eerste instantie dacht ik dat zij schilderen afwisselde met het plakken van foto's. De eerste indruk was die van collages, maar bij nader inzien was alles gemaakt met verf en krijt ( pastel ).

Het collage effect wordt versterkt door kleurgebruik en b.v. de wat abnormale plaatsing van lichaamsdelen. Zij lijkt te spelen met meerdere schilderijen door elkaar heen. Dat geeft enerzijds een wat rommelig of chaotisch beeld en het schept tegelijkertijd unieke beelden die niet snel te kopiëren zijn.

Wat verder opvalt is dat zij veelal hetzelfde potret hanteert. Vermoedelijk haar zelfportret, waardoor zij op persoonlijke wijze haar leven in beeld kan brengen. Eigenlijk een hand-, dan wel gezichtstekening.

 

 

Er zijn ook videopresentaties van haar hand. Zoals deze, waarin zij laat zien dat zij in Rotterdam woont en daar weet te roeien met de riemen die zij heeft.

 

 De hoeveelheid werk van deze autodidact is best groot. Naast de grote schilderijen en de video's is er ook veel klein werk. Altijd veelkleurig en rijk aan fantasie.

 

Tussen dit half abstracte en half figuratieve werk door schildert zij ook motieven die niet zouden misstaan in een moderne moskee. Geen afbeeldingen ( nou ja....één ), wel bijna organische strukturen.

 

 Al met al weer een geheel nieuwe beeldentaal, die ik zelf dan ook leuk vind om ter inspiratie te gebruiken.

 

 

Tegelijkertijd heb ik nog even rondgekeken op de andere expositie, waaronder een van poëzie uit West Azië en Noord Afrika. Natuurlijk komen dan Rumi, Gibran en Kader Abdolah voorbij. Even gesnuffeld, maar ik was al volop gevuld met indrukken.

 

Het werd tijd om terug te gaan. Ik was precies op tijd om in te schepen.