Aandacht voor aandacht. Uit het schrijfcafé.

Aandacht.

We beginnen vanmiddag met een woordgedicht, m.b.v. aandacht.

aandacht

achteraf

noopt

dat 

aandacht

circulaire

hopeloosheid

tentoonstelt. 

 

Het korte verhaal: 

Het woord zegt het al : denken aan. Concentratie op datgene wat zich aandient of om aandacht vraagt. Als kind wil je veel aandacht. Liefst fijne aandacht. Je vindt jezelf belangrijk en je wilt de mensen ( of dieren ) waar je aandacht van vraagt aan je binden. Je wilt dat zij je behoeften zien en daar zoveel mogelijk gehoor aan geven.

In de groei naar volwassenheid is het belangrijk "de primaire aandachtsvraag bij de ander weg te halen" en zelfvoorzienend te worden. Met dit als basis is de kans op eventuele latere teleurstellingen op dit gebied hanteerbaar. Te weinig aandacht voor het kind ( nu in mijzelf ) kan tot ontsporingen leiden.

Zo ken ik een recent gekozen Amerikaanse president die helaas wat is blijven hangen in een "infantiele" behoefte aan aandacht. Hij vindt zichzelf zo belangrijk, dat hij ten koste van alles wil bereiken dat hij de aandacht van de hele wereld heeft.

Inmiddels is hij ervan overtuigd geraakt dat hij een door God aangestelde wereldleider is. Dat hij zijn plaats op de Olympus verdiend heeft en van daaruit zijn veelal onzalige, soms niet gecheckte, ideeën aan anderen kan opleggen. Nu is het licht op de Olympus heel fel, zo fel, dat het verblindt. Hij is inmiddels met succes uitgegroeid tot een blindganger, kijkend door een bril van arrogantie en macht. Onkwetsbaarheid ook, zo denkt hij. Veel mensen vinden hem te gek, met de nadruk op té gek. Hij is hun afgod geworden.

Afgoderij. Het is van alle tijden. Ooit werd het gecorrigeerd door de 10 geboden ( die deze president als goed christen wel moet kennen ) . Helaas hij heeft nu een stenen tafel voor zijn hart, een stenen tafel voor zijn kop. De geboden kan hij niet lezen. Hij is verblindt.

Haiku:

schot door een oorlel

maakt je nog niet goddelijk

het is oorlelijk

Haiku:

infantiel gedrag

van een machtige dreumes

brengt veel beroering. 

Te diep in het glaasje gekeken.

 

Bij de volgende opdracht kregen wij van Janneke een aantal gezegdes voorgeschoteld, zoals: de appel val niet ver van de boom, ik hou je in de gaten, enz. Ik koos voor het glas.

 

Mijn oom Piet keek geregeld te diep in het glaasje. Hij had een zware jeugd gehad en moest als oudste zoon zijn zwaaralcoholische vader vervangen. Zorgen voor moeder en 8 kinderen. Brood op de plank en zo stond hij al heel vroeg ( ook letterlijk ) in de bakkerij om de kost te verdienen. En dan is een borreltje op z'n tijd wel prettig. Hij had een vrolijke dronk en ging dan voor de grap heel hard in je hand knijpen. 

 

Mijn oom Koos, zijn jongere broer hield ook wel van een neutje, maar bij hem was het geen vrolijkheid wat opspeelde. Neen hij werd serieus en spiritueel ( in meerdere opzichten ). Of het wodka was weet ik niet , maar er kwamen regelmatig Russisch Orthodoxe paters bij hem thuis. Soms nam hij ons mee naar de kerk aan de Oostzeedijk, waar ik met de paplepel het Gospodie Pomilu naar binnen kreeg. Ik zing het nog steeds op het Wereldkoor Roots. Pater Serge was mijn favoriet. Hij was aardig, had een grote baard, die aan Sinterklaas deed denken, maar voor hem was ik niet bang. Bovendien was hij erg goed in het zwaaien met het wierookvat, wat mij als misdienaar ( met nachtmerries daarover ) wel aansprak.

 

Terug naar oom Piet. De vele neutjes gingen op latere leeftijd haar tol eisen en hij belandde in een verpleeghuis. Als wij hem daar opzochten greep hij dikwijls terug naar een oud verjaardagsritueel: Hij bood je iets te drinken aan en deed dan op het moment supreme zijn gebit in het glas. Goedbedoeld, dat wel. Dan was het ouderwets lachen ( of was het walgen ? ) en had hij een fijne dag.

 

Haiku:

 

zie de tand des tijds

door diep in het glas te kijken

een tandeloos beeld.