Goedgemutst in verwarrende tijden.
Uit het schrijfcafé.
Goedgemutst en dus gemijterd stapte de bisschop in zijn gloednieuwe, bij de Consumentenbond geleasde, Pausmobiel. Hij was er aan toe. Hij genoot van het hoge plafond zodat hij zijn mijter niet hoefde af te zetten. Dat vond hij wel zo comfortabel.
Hij reed er wat mee door de stad wat echter voor de nodige opschudding zorgde. Er waren veel kleine kinderen die dachten dat Sinterklaas al in het land was en al snel waren zijn kogelvrije ramen bedekt met kleine vette mayonaise vingertjes. Hij wist niet hoe te reageren. Nog meer verwarring in 2023. Vorige week zaterdag was hij nog in de Steigerse kerk geweest waar het Rootskoor aan de vooravond van Pinksteren liederen uit de Adventtijd en van Goede Vrijdag had gezongen. Mooi, maar verwarrend. Ook was er expositie over Maria, die niet geheel in zijn hemelsblauwe beeld paste.
En dat vlak voor Pinksteren, waarbij je toch hoopt dat mensen enige vorm van heilig vuur zullen ontvangen. En, niet onbelangrijk: meerdere talen zullen gaan spreken. Wat dat betreft lijkt het in Rotterdam wel het hele jaar Pinksteren.
Diep uit de zakken van zijn toga viste hij wat kleingeld uit de laatste collecte. Hij opende het raam op een kier en duwde de muntjes naar buiten. Dat hielp ! Veel kinderen ( ook van VVD ouders ) kropen op hun knieën om de goede gaven te bemachtigen. Het zag er echt van deze tijd uit. De Graaicultuur. Nu hij uit de aandacht was glipte hij snel met zijn mobiel naar huis, alwaar hij 2 misdienaars opdracht gaf zijn ramen te wissen. De volgende keer zou hij zijn Franse alpino opzetten. Wel zo veilig.
Daarna had Janneke nog iets anders "onder de pet ". We mochten ieder een Saga-kaart trekken, die bestuderen en er een verhaal bij schrijven.
Dalen en Stijgen.
Momenten uit het leven van een vis.
Ik ben een vis geboren uit de aarde. Vandaar mijn coloriet. Ik daal regelmatig af naar de bodem van de zee. Naar de plek waar soms vergeten schatten liggen. Het is niet zo eenvoudig daar beneden. Er zijn lastige sliertige planten en je kunt zomaar tegen een verdwaalde zee-egel aanbotsen ( vandaar mijn rode stippen ). Het water is er ook donkerder en kouder en bij wild zwemmen stuift het zand op van de bodem. Gelukkig heb ik kleine oogjes.
Als ik daar zo behoedzaam rond scharrel overvalt mij soms een filosofisch moment en bedenk ik mij dat alle leven oorspronkelijk uit de zee komt. Misschien is dat waar ik mee bezig ben: het vinden en ervaren van mijn oorsprong. Het is beneden overigens ook wel erg solitair, dus ga ik na verloop van tijd weer naar boven. Naar de drukte, de gejaagdheid en de tomeloze oppervlakkigheden. Gek is dat toch, pas als ik beneden ben kom ik op adem terwijl de lucht boven is.
Ik zie ze vaak naar lucht happen, mijn mede-vissen. En soms hapt er een wat te hebberig en ontmoet dan een visser die het weerhaakje uit de weke lipjes rukt. Niet fijn dus. Je wordt dan duur betaald ( als vis ). Gelukkig heb ik daar beneden geen last van.
Gedicht.
In dit geval geen Haiku, maar een Tanka ( 5-7-5-7-7 )
als vis geboren
tussen vergeten schatten
adem ik vol uit
zwemmend vanuit mijn oorsprong
deel ik mijn ervaring Nu.
Henk van der Veen, 5 juni 2023.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten