Cruise Terminal Art Fair.
Op
uitnodiging van Galerie Etienne gingen Eugenie en ik op zaterdagochtend
naar Art Rotterdam in de Cruise Terminal op de Wilhelminapier.
Na
het passeren van de garderobe en de kaartcontrole werden wij op de trap
welkom geheten met een bloemetje. Dat zag er onmiddellijk veelbelovend
uit.
In
de grote hal waren een 25-tal galerieën aanwezig met een grote
diversiteit aan kunst. Zo was er groot ruimtelijk werk, dat zowel binnen
als buiten opgestelde kon worden, aldus de galeriehoudster.
In
de open ruimte hing ook een heel bijzondere tas, die wel in de gaten
moest worden gehouden, alhoewel op dit vroege uur en met zoveel
vriendelijke mensen.......
Het werd uiteindelijk het enige kunstwerk wat Eugenie mee naar huis wilde nemen, alhoewel......de balletjes ? Daarover later.
Nieuwsgierig
en benieuwd traden wij de eerste galerie binnen, waar op veelkleurige
wijze met kunststof ruimtelijke objecten waren neergezet of gehangen.
Bij
de buren had een kunstenaar vele honderden boeken door de snijmachine
gehaald en deze vervolgens zo geordend ( en verlijmd aan de achterkant )
dat de associatie ontstond met de jaarringen van een boomstam.
Het
lezen is vermoedelijk in het midden begonnen en heeft zich later verder
uitgebreid. De buitenranden zijn gemaakt van boekekaften.
Bij
de volgende galerie werden we enthousiast. Dit hadden we nog niet in
deze vorm gezien. Schilderijen werden als ondergrond gebruikt.
Daaroverheen een laag, al dan niet beschilderd. En vervolgens werd dat
vlak geopend met kleine scheurvlakjes.
Erg leuk ook om zelf mee te gaan werken.
Verderop
werden wij aangesproken door een roodvest-kunstenares met 2 kanten: een
heel zachte, lieflijke kant en een wat meer mannelijke. Deze
polariteiten werden goed zichtbaar in haar werk.
De kleuren combineerden mooi met het glaswerk van een ander. Of andersom.
En
toen kregen we een wel heel opmerkelijke ontmoeting. Een oudere dame
zat voor een schilderij en het viel ons op dat ze beiden zo mooi bij
elkaar pasten. De dame ( weduwe van de schilder Co Westerik ) kon zich
daar heel goed in vinden. Immers haar man had haar op deze wijze
geportretteerd.
Zij
vertelde hoe al de schilderijen van haar man gemakkelijk verkocht
konden worden of gereproduceerd ( 1000-den afbeeldingen in treinen van
de vinger die zich sneed aan gras - een afbeelding waar veel protest
tegen was - in die tijd ). Dit schilderij echter wilde niemand en
wellicht ook terecht. Beiden lijken onverbrekelijk met elkaar verbonden.
Voor we verder gingen wees zij nog op een speciale expositie van haar mans werk in Boymans.
Verder
nu naar onze gastheer: Galerie Etienne. Naast de inmiddels geziene
sculpturen waren er ook weer reliëfs van gekleurd papier. Werken die
vanuit verschillende hoeken zich presenteren in contrasterende kleuren.
Aangekomen
bij de "Moving Balls" van Cole Morgan was mijn eerste indruk dat het
werk er leuk en ook kinderlijk uit zag. Het prijskaartje wees echter in
een andere richting: 9900 euro voor een object. "Wat een gek ervoor
geeft", zei Frans, die ik samen met José ontmoette.
De
galeriebaas pakte blijkbaar de verwondering, dan wel verbazing op, want
hij wilde ons alle voorlichting geven die beschikbaar was. De zo
primitieve vormpjes waren gevormd uit brons. Eenmalige mallen. Tevens
bewogen er ,onverwachts met tussenpozen, delen van het geheel.
Er zat een subtiel mechaniek in de sokkel.
Vervolgens nam hij ons mee naar een geheim plekje, waar nog meer van Mogan stond. Zo ook enkele schilderijen.
Bijna
geheel verzadigd kwamen we bij een galeriehouder die enthousiast
vertelde over het fotowerk wat er te zien was. De kunstenares was op
zoek gegaan naar zichzelf, de natuur en nieuwe inspiratie.
Urenlang
was zij bezig geweest met deze foto ergens in een woestijn. Puur
natuur. Op mijn vraag hoe die vogels daar kwamen vertelde hij dat het de
enige boom was in de regio en dat de vogels daar graag samenkomen. Een
mooi verhaal, maar toch......
En
toen liep ik een galerie binnen ( er was niemand en dat was fijn ),
waar ik een sterke gevoelservaring kreeg. In eerste instantie voelde het
daar aanzienlijk koeler, maar dat veranderde door het krachtige witte
licht dat door de wisselwerking van schilderijen en spots ontstond.
Hemels licht is wellicht het goede woord.
De
galeriehouder kwam op het genieten af en ik vertelde hem over de
associatie die dit werk bij mij opriep: de grote donkere doeken van Mark
Rothko in zijn latere periode.
Contrasterend en tegelijk van eenzelfde kwaliteit.
De galeriehouder had daar nog niet bij stilgestaan.
Aan
de overzijde hing werk waarvan de basis uit fresco ( kalk ) met
pigmenten bestond. Nadat het was aangebracht op de ondergrond werd de
oppervlakte geschuurd, waardoor een bijzonder effect ontstond.
Sieraden waren er ook. Daarbij stond het idee of experiment soms wat haaks op de draagbaarheid.
Wel leuk om te zien wat je ook met punaises kunt doen.
We
hadden van al dat experimentele werken intussen wel lekkere trek
gekregen en zo kwamen we bij de koffiebar terecht waar de appeltaart en
saucijs voortreffelijk smaakten.
Er
restte ons nog een rondje aan de andere zijde, waar forse textiele
werkvormen te zien waren. De mandarijnenschaal was op zich leuk, maar
wel heel onpraktisch in een kleinere woning.
Met een goed oog voor detail verlieten we de bovenzaal.
Om beneden in het donker nog wat kunst op te snuiven van kunstenaars in de groeifase.
Een had een wijsheidsmultomap gemaakt. Hierin werd onder andere de zin van het lang douchen uitgelegd.
Als je meer wilde weten, dan kon je zelf de bladzijden omslaan, waardoor je participeerde in zijn kunstwerk.
Verder waren er videopresentaties en kleurenprojecties, zodat ik ook nog even kon intreden in een experimenteel werk.
De "geboorte van een gebakken ei" kwam in mijn op.
Blijkbaar was de saucijs niet afdoende geweest.
Buiten werden we door de krachtige storm bijna van de Wilhelmina-pier geblazen.
Het was weer mooi geweest.
Toegevoegd : vrije bewerking bezoek expo Eric Hirdes.
