Kunstbeurs Gorinchem.

Ik wist niet wat ik zag toen ik de Franklinlaan in Gorinchem in reed. Een eindeloze zee van geparkeerde auto's. Allemaal voor de Kunstbeurs ? Dat deed het ergste vrezen en dat viel ook weer mee. Er was een heel grote rommelmarkt in een deel van de Evenementenhal aan de gang. Dat had als voordeel dat het gratis parkeren werd ( apparaat zou het niet hebben kunnen verwerken ). Dat scheelde een tientje en daar ik kaarten van 11 euro gratis had kunnen regelen via Avro Tros beloofde het een voordelige dag te worden.

Voor de Kunstbeurs moest ik een aantal gangen door en kwam ik uiteindelijk in de expositiehal terecht. Aangenaam druk, wat voor mij wil zeggen dat ik alles kan zien, eventueel fotograferen en een praatje maken met voor mij interessante kunstenaars.

 

Via 5 lange gangpaden, die aan beide zijden door exposanten bezet waren, kon ik op mijn gemak kijken. Selectief, dat wel. Er hangt ook veel bekend werk en er wordt kunstnijverheid aangeboden. Ik heb er een selectie van vastgelegd. Zoals deze bronzen Ark van Noach, een ode aan het Herfstinterieur en een Glazen Huis met poppetjes, die ook wel bij familie-opstellingen gebruikt kan worden ( wat een gelaagdheid in dit geval ).

 

Om wat sfeer te scheppen werd fijne, relaxte muziek gedraaid dat soms onderbroken werd door het multi-instrumentale duo "Baumwolle". Zij zongen dat everything allright was ......en dat was het ook.

Ik had net koffie gedronken toen ik ontdekte dat je er ook gebak kon kopen. Het zag er smakelijk uit en ook prijzig. Gelukkig werd ik afgeleid door een kunstzinnige dame die net zoveel glitters had als in haar werk. Ook de dames ernaast hadden wel zin in iets lekkers.

 

Wat ik altijd leuk vind is om iets nieuws ter inspiratie te ontdekken, zoals deze abstracte schilderijen vol symbolen met een verhaal dat je er zelf bij mag verzinnen.

Mijn meest leuke ontmoeting was die met moeder en dochter Glitter. Vrolijke meisjesachtige schilderijen die behalve veel goudgeel licht........of ik er toch niet een wilde kopen vroeg moeder. Ik besloot nog even verder te kijken en wat een leuke open mensen.

De meest boeiende stand vond ik die van de man met de houten speren. Vincent Lajarice, een Fransman. Hij had lange takken / stokken op veel verschillende manieren bewerkt en had er ook transparante stukjes tussengevoegd. Alsof er leven in de stam zichtbaar werd gemaakt. Het idee speer ( een object voor agressie of jacht ) werd hier overstegen. Prachtige objecten.

 

Ja er bewoog hier van alles en zeer uiteenlopend, zoals bij deze bronzen en in de weelderige plantenwereld.

En toen kwam de verzadiging. Ik wilde naar buiten. Ik deed nog wat nuttige zaken als het veroveren van een catalogus. En contact maken met een dame van Exto, die gratis websites aanbood en dat alles voor mij in een grote linnen tas stopte, waarmee ik de komende tijd kan gaan showen. Maar eerst even wat broodjes en koffie in de camper voordat ik verder reisde.

 

Aanvankelijk zouden we samen reizen, maar een gemeen virus nam mij mijn reisgenote af. We hadden dan buiten de Waterpoort van Gorinchem kunnen lunchen. En ik wilde wel even zien waar dat had kunnen gebeuren.

Het was een mooie lokatie, daar aan het water. In de zomer vooral. Nu stond er een barre wind, een striemende regen en een very coole temperatuur. Ik zag zelfs een husky voorbij komen. Mijn ijsmuts ging voor het eerst op en mijn zin om te zwemmen was - ook al nam ik een aanloop - dan ook snel over. Zelfs toen het zonnetje even meedeed.

In het warme seizoen ongetwijfeld een leuke plek om van daaruit te varen naar de diverse lokaties langs de rivier. Naar Slot Loevenstein ( daar 50 jaar geleden teveel sherry gedronken, daarna nooit meer ) en Fort Vuren. Het is genoteerd.

Henk, Rotterdam 17 november 2024.

Uit het schrijfcafé.

 Maandagmiddag en dus is er weer tijd voor schrijfcafé Hoek.

Het thema is vandaag niet tompouce ( traktatie Theo ), maar : Avontuur. Door dit woord verticaal te schrijven komt er ruimte voor associaties. Avontuur als woordgedicht vind ik lastig. Met name de 2 u's. Het resultaat is nogal rommelig. Veel moeten poetsen.

Vers 1 : Schilderavontuur.

Ik zoek in eerste instantie de veiligheid door te kiezen voor een bestaand schilderij. De inspiratiebron voor deze schildermiddag is mevr. Werefkin, een Duits expressioniste. Zij schildert landschappen met kleine mensjes daarin. Ik kies voor rode boom en blauwe berg. Veelkleurig en ook wat somber.

Als het in grote lijnen op mijn doek staat slaat de verveling toe en het niet weten hoe ? wat ? Is dit wat ik deze middag wil ? Ik mis eigenheid. Ik denk terug aan mijn overleden vriend Broer die mij altijd te hulp riep als zijn schilderij vastliep. Sponsen ! riep ik dan. Spuit je verdriet over dit resultaat met een plantenspuit over de afbeelding en ga poetsen. Samen reinigden we dan het doek en keken wat er aan rudimentaire kleur en vorm was achtergebleven.

Volkomen fris en fruitig begon hij dan semi abstracte Hollandse landschappen te schilderen, soms met dieren daarin die in elk kinderboek zouden passen. Nu vele jaren na het afscheid hangen zijn werken aan muren in Rotterdam en Californië.

Poetsen dus. Er ontstaat onder mijn handen een duister landschap met een intense vuurbol daarin. Een zwarte hand ( voorheen Boom genaamd ) steekt uit de aarde. Men ziet Afrikaanse toestanden en vleeslustige leeuwen die aan de kieren van de compound snuffelen. Ik zie iets anders: de oog van een draak. Bij House of Dragons heb ik er meerdere malen ingekeken. Ik sluit dit schilderij af en besluit verder te gaan met het portret van een ridderlijke jongeman: St.Joris. Vechten hoeft niet, want ze horen beiden bij mij.

Vers 2: Vrouwen onder 40.

 Op avontuur ? Vooruit dan maar. Ik plaats een advertentie met de vraag wie met mij op avontuur zou willen. Een tijdje blijft het stil en ik twijfel aan mijn profiel. Ik plaats een tweede oproep waarin ik vermeld dat alle kosten voor mijn rekening zijn. Het blijft stil. Dan besluit ik een foto van mijn pen erbij te plaatsen en dat werkt. Drie dames van onder de 40 willen wel met een schrijver op reis. Ga ik doen. De eerste haal ik op bij een bushokje in Almere, de tweede bij een bushokje in de buurt van Alphen en de laatste in Berkel Rodenrijs.

Om te zien of we bij elkaar passen gaan we struinen in de duinen van Schoorl, Daarna beklimmen wij de Hondsbossche zeewering. Boven aangekomen trakteert een van hen op zelf gebakken koekjes in de vorm van een pen. Ze lijken onder andere op lange vingers en dat brengt veel humor in de groep. Rollebollend van plezier belanden we aan de voet van de dijk in zee. Koel ! roept een van hen: We zijn penvrienden geworden. Wie had dat nou gedacht ?

Haiku:

penvrienden in zee

alle vier gezellig mee

fijn kopje onder

 

 

Vers 3: Willem ziet Oranje. 

Het was een mooie zomerdag toen Willem Alexander zijn haar begon te verven. Zijn tanende populariteit in de Nederlanden had duidelijk een opkikker nodig. Maandenlang volgde hij op FOX NEWS hoe Donald Trump het volk voor zichzelf wist te winnen met zijn geeloranje lokken. Hij vond het het proberen waard. Wel wilde hij ruimte laten voor zijn beide nog gave oren, een geliefd knabbelobject voor zijn Maximaatje. Willem overlegde met zijn kapper, die ook winterschilder was en al snel vonden zij samen een mix van gele oker en vermiljoen rood.

Diezelfde avond ging hij met een badmuts op naar de koninklijke slaapkamer. Maxima had daar, in haar dieppaarse negligé, onder de baldakijn plaatsgenomen. Helemaal klaar voor een nachtje koninklijk snurken. Willem liep naar de muur waar een portret van Willem van Oranje hing. Intens verlicht door een sfeervolle spotlight. Willem nam plaats vóór zijn voorvader. Maxima wist dat er iets spannends stond te gebeuren en beet zachtjes in het dekbed. Met een groots gebaar haalde Willem de badmuts van zijn hoofd. Het was alsof de slaapkamer zich vulde met oranje vuurwerk, dat duurde tot in de kleine uurtjes.

De volgende dag betrad hij het paleisbalkon. Het werd een succes. Overal in de straten werd "Oranje Boven" gezongen. Ook werd duidelijk wie ons en met welk lied zou vertegenwoordigen op het Eurovisie songfestival.

Haiku:

Oranje boven

gaat naar het songfestival

Leve de koning !

Nieuwe schilderijen, collages en leporello's. Najaar 2024.

Na een wat stille zomerperiode komt nu, tijdens de herfst, een nieuwe lente in zicht. Collages, schilderijen en veel leporello's komen tevoorschijn uit mijn creatieve koker. En dat is mooi.

 

 

Wordt vervolgd.
 

Schildermiddag : intuïtief schilderen.

 

Het is zaterdagmiddag 9 november 2024 en Yvonne, Malke en Eugenie komen langs om samen een middag intuïtief te schilderen met als inspiratiebron Marianne van Werefkin, pioniere van het Expressionisme ( zie hieronder ).

Maar voor het zover is gaan we eerst genieten van ook intuïtief gebakken taart van Eugenie, met een kleine touch van pepernoten. En met een verfijnde, romige smaak. De de L'Or expresso en de groene thee doen de rest.

Tegelijkertijd bespreken we de toestand in onze kleine en grote wereld. Dat op zich geeft al veel expressie. En dan gaan wij schilderen. De doeken zijn al opgespannen, alleen nog even verf pakken en dan gaan we. In eerste instantie altijd nog wat verbonden met juf Werefkin, maar niet lang. De vrije geesten nemen het over.

 

En dan kan er van alles verschijnen. Zoals dit prachtige tintelend licht, dat verschijnt na het over elkaar heen schilderen van verschillende lagen. De toch wat donkere werken van Werefkin gaan hier over in Yvon's vuurwerk.

 

Malke blijft dichter bij de bron. Haar boeit vooral het aspect diepte en zij experimenteert daarbij met kleur.

 

Eugenie brengt ook een landschap in beeld waarin basiselementen hun eigen kleur en opbouw vinden. Bijzonder aan dit schilderij is het gebruik van meerdere symbolen. Een schilderij om verhalen bij te schrijven. Daarna vindt zij 5 witte rozen.

 

Zelf zoek ik eerst mijn steun in Werefkins rode boom met blauwe berg. Ook nu verandert er onderweg iets: het is te concreet en daardoor minder interessant. Ik besluit de spons in te zetten en ga poetsen tot het genoeg is. Tevredenheid komt: het donkere van dame W. zit erin, maar nu geabstraheerd. Bij de nabespreking ziet ieder er meer persoonlijke en soms angstaanjagende elementen in. Bij mij komt "House of Dragons"op. Ik zie een drakenoog met veel vuur.

 

Een spontane actie volgt: een portret. St. Joris wordt er geroepen en dat zou zomaar kunnen. Voor mij hoeven ze elkaar niet bestrijden. Ze zijn onderdeel van een geheel.

St.Joris en de draak, friends forever.

Schilderen maakt hongerig en dorstig en ook daarin is door Malke in voorzien.

De Vino Mucho Mas van Yvon doet de rest.

Mooi gedaan weer !

 

 En een verhaal uit het schrijfcafé , 2 dagen later:

 

Vers 1 : Schilderavontuur.

Ik zoek in eerste instantie de veiligheid door te kiezen voor een bestaand schilderij. De inspiratiebron voor deze schildermiddag is mevr. Werefkin, een Duits expressioniste. Zij schildert landschappen met kleine mensjes daarin. Ik kies voor rode boom en blauwe berg. Veelkleurig en ook wat somber.

Als het in grote lijnen op mijn doek staat slaat de verveling toe en het niet weten hoe ? wat ? Is dit wat ik deze middag wil ? Ik mis eigenheid. Ik denk terug aan mijn overleden vriend Broer die mij altijd te hulp riep als zijn schilderij vastliep. Sponsen ! riep ik dan. Spuit je verdriet over dit resultaat met een plantenspuit over de afbeelding en ga poetsen. Samen reinigden we dan het doek en keken wat er aan rudimentaire kleur en vorm was achtergebleven.

Volkomen fris en fruitig begon hij dan semi abstracte Hollandse landschappen te schilderen, soms met dieren daarin die in elk kinderboek zouden passen. Nu vele jaren na het afscheid hangen zijn werken aan muren in Rotterdam en Californië.

Poetsen dus. Er ontstaat onder mijn handen een duister landschap met een intense vuurbol daarin. Een zwarte hand ( voorheen Boom genaamd ) steekt uit de aarde. Men ziet Afrikaanse toestanden en vleeslustige leeuwen die aan de kieren van de compound snuffelen. Ik zie iets anders: de oog van een draak. Bij House of Dragons heb ik er meerdere malen ingekeken. Ik sluit dit schilderij af en besluit verder te gaan met het portret van een ridderlijke jongeman: St.Joris. Vechten hoeft niet, want ze horen beiden bij mij.

 

 

Herfstbeelden.

 Vandaag gisteren en morgen ?. Indian Summer dagen. Bijna windstil en een zachte aangename zon. Een tijd om buiten te zijn. Ik kwam daar deze beelden tegen. Ik doe er wat haiku's van eigen hand bij.

Enjoy it.

 De Zevenhuizerplas op zaterdagochtend. Zon, water, stilte en aangenaam warm.

 Noem het maar najaar

Greep meteen de korte broek

Noem ik het voorjaar

En hoewel er nog veel groen is, rukken de goudgeelbruine tinten ook op. Een laatste poging tot kamperen dient zich aan.

Zachte humuslagen

Maken mij nu onzichtbaar

Rustend in stilte

Het is ook de tijd op het vele riet te maaien. Dat ziet er kaal uit en maakt ook het eerst onzichtbare zichtbaar.

Herfst in de polder

Riet lachte een groen voorjaar

Mag wel blijven zo

Een andere vorm van herfst kwam ik tegen in de Romeijnshof. Daar traden muzikanten en zangers van het RAC ( Rotterdamse Artiesten Club ). Oud professionals lieten daar horen waar ze nog steeds goed in waren.

Sweet dreams are made

This is becoming our song

Happy together

Vanddag, op zoek naar meer herfst, heb ik de Mount Rotte beklommen. Dat was al weer een tijdje geleden, zo'n pompend hartje. Onderweg zag ik al dat de serieuze herfst nog niet zichtbaar was. Groen, groen en af en toe een tintje.

En van een besneeuwde top was ook nog lang geen sprake.

Enigszins teleurgesteld daalde ik af en vond beneden zowaar een grote geschubde inktzwam. Hij of zij stond daar nogal solitair, mogelijk was het een verkenner voor anderen.

 

Voorzichtig duikt het nieuwe riet alweer op, waar recent het riet gemaaid was. En ook bij zonder mijn ontmoeting met een Duitse Dog. Mooie Herfstkleur......

 

 

wordt vervolgd.