Schoonhoven, Zilverstad op zondag.

Schoonhoven op zondag.

Het zou een zonnige dag worden, tussen de regendagen in en dus reed ik vroeg naar Schoonhoven. Schoonhoven ? Ja, de weg heen en terug naar Brabant was geblokkeerd en Hoek van Holland…..Schoonhoven dus. Ik was daar lange tijd niet geweest. Ik de periode 2004-2008 exposeerde ik daar in regionale bibliotheken en het Artotheater.

Tijdens een training metacommunicatie in die periode ontmoette ik een echtpaar dat mij daar op het juiste spoor zette. Een lokale goudsmid kocht ook een ludiek keramisch ( goud geglazuurd ) Viking-schip van mij. Altijd leuk. 

 

Ook brachten ze mij in contact met een collega, Ine. Ine zocht een vriend en ik was beschikbaar. Onze eerste date was in een bos en zij nam haar hond, een retriever, mee. Een lief dier, dat in een café, steeds op mijn schoot probeerde te springen.  "Even likken" straalde hij dan uit. Ine heb ik pas veel later gezoend. Tevergeefs uiteindelijk. Ze verhuisde.

Goede herinneringen dus. Nou ja, ik kwam er later nog terug voor de uitvaart van Roland, mijn chiropractor. Een grote vitale man met een speciaal soort humor: terwijl hij zijn handen om mijn nek plaatste zei hij: mijn vrouw vraagt zich af waarom je altijd zonder stress thuiskomt. Afgeleid hoorde ik “krak" , mijn nek was weer als nieuw.

Het voordeel van vroeg is dat het er nog zo stil is. Zeker in een christelijke gemeente als deze. Veel bewoners zitten in de Grote Kerk. En dat is het inderdaad. Ik kwam te laat voor het zingen, maar het orgel deed het nog. Oorverdovend. Vriendelijke mensen, die kerkgangers. Ik voelde me er snel thuis.

Het leuke van Schoonhoven zijn de kleine winkeltjes , veelal gerelateerd aan de zilversmeedkunst en kunst in het algemeen. Een oude tennisvriend, Rob, die sieraden maakte, kon je geen groter plezier doen dan naar Schoonhoven gaan. Ik was dan ook van plan om het Zilvermuseum nu eens te gaan bezoeken.

Maar eerst wandelen in het zonnetje, langs de kleine terrasjes, via de stadspoort naar de IJssel. Daar waar een groot autoveer ( op zilverglanzend water en met de naam : Zilverstad ) continu heen en weer vaart. 

Ook daar, vooral met fietsers bemande tafeltjes op het terras. Toen ik plaats nam liep de serveerster zoekend rond met capuccino en appeltaart. De bestellers waren verdwenen ( duurde vermoedelijk te lang ). Ik bood haar aan de capuccino over te willen nemen. Dat kon niet. Ik moest eerst “opgenomen” worden. Na een kwartier was ik nog niet “opgenomen” , dus dan maar verder in het zonnetje.

Schoonhoven heeft nog restanten van een oude vestingstad. Het maakte ook deel uit van de Hollandse Waterlinie.

Teruglopend naar mijn auto kwam ik langs het terras van de motorrijders. Een van excuseerde zich dat al die motoren mogelijk in de weg stonden voor mijn fotosessie van het beeld “De Zilversmid”. Ik legde hem uit wat er te zien was en dat vond hij leuk. Kunstdocent ontmoet  Hells Angel.

Ineens stond ik ervoor, op het Kazerneplein: Het Zilvermuseum. In de oude kazerne van het garnizoen van Schoonhoven. De deur stond open.....een mooi moment om mijn museumkaart te verzilveren.

Persoonlijk heb ik er niet zoveel mee, maar het is een genot om zoveel prachtig ambachtelijk werk te zien. Van sieraden tot bestek, van monstrans tot Europa Cup en ook nieuwe experimenten.

 

Op dit moment was er ook een speciale expositie van het zilverwerk van  Anke Akerboom. Ze heette ons persoonlijk welkom via een portret van haar en zo te zien is haar hoofd opmeven door zilver. Hoe kan het ook anders.

Nog een verdieping hoger maakte ik kennis met het design bestek van Van der Velde en Berlage, 2 architekten. En dat van Mevr. Kröller- Müller. Je moet het natuurlijk wel poetsen !

Enige verbazing en teleurstelling viel mij ten deel. De maquette was geheel opgebouwd met een bouwpakket van Mobaco. Als kind speelde ik hier ook mee en ik bewaarde het tot ik het vorig jaar in de zgn. "weggeefkast" van het zwembad plaatste. Het moet best veel waard zijn ( 100 jaar oud ). Misschien duikt het binnenkort op bij "van onschatbare waarde".

Het was al met al een hele ontdekkingsreis, die ik wil afsluiten met een van de absolute topstukken van het museum: Het ciborium van Kevelaer, dat vroeger in processies werd rondgedragen. Het is inmiddels langdurig in restauratie

Schoonhoven bedankt.

Indian Summer, een intuïtieve schilderworkshop.

 Nog warm van de koesterende zon kwamen we vanmiddag bij elkaar om een "Indian Summer" te vieren. In beeld en in culinair genot.

Dat begon al met de perentaart met limoncello, die Eugenie, eigenaresse van een groot perendomein, voor ons had meegebracht. En zo begonnen we niet met aquarelleren, maar met watertanden. Een paar Starbucks Columbia 7 erbij en de zon ging nog intenser schijnen.

Een Indian Summer kenmerkt zich door een mix van aangename warmte en prachtige herfsttinten. Zoiets als dit.

 

Rond 14.00 uur ging de bel voor de eerste ronde schilderen. Bordjes, hoopjes acryl, acrylpapier en penselen. Soms eerst met een zacht gekleurd sponsje over het vel, soms werd het een lichte potloodschets.

  

 Geleidelijk aan kleurde de ruimte warm door de vele schilderijen.

 

 Zo rond 17.00 uur werd het tijd om het schilderen af te ronden en ons voor te bereiden op de bespreking. Malke had een herfstmandala gemaakt. En Yvon schonk onze glazen vol met een droge witte wijn ( zelf geïmporteerd uit de Marken , Italië ).

Het was tijd voor onze presentatie. We bekijken onze schilderijen één voor één, waarbij feedback mogelijk is. Een dikwijls dynamisch gebeuren, vol met ontdekkingen en verwondering. Daarna plaatst iemand zijn of haar werk in een volgorde van boven naar beneden ( of andersom ). Dit gebeurt vooral gevoelsmatig ( net als het schilderen op zich ).

Het was weer een mooie middag, die begon met "een idee" en dan vervolgens uitmondde in al het getoonde. Het is en blijft een wonder. Telkens weer.

Met dank aan allen. Henk.

 

Workshop stiftgedicht maken.

 Via de nieuwsbrief van de Bibliotheek Rotterdam kreeg ik de mogelijkheid aangeboden om een gratis ( voor leden ) cursus "Stiftgedicht maken" te volgen. Nieuwsgierig schreef ik in. Janneke, soms nog nieuwsgieriger als ik , deed dat ook en zo wandelden wij op donderdag 26 september de bibliotheek van Het Lage Land binnen. Daar werd al druk gestift door een aantal dames aan een grote tafel o.l.v. Lianne Collignon.

Er werd plaats voor ons gemaakt en koffie en thee kwamen ons toe. Op tafel lagen een groot aantal afgekeurde literaire meesterwerken, waaruit gescheurd mog worden: onze werkbasis. 

Deze boeken droegen ook een literaire tattoo:

 

Wie schetst mijn verbazing het boek van Geert Mak over de familie Six daarbij te vinden. Enige tijd geleden nog geleend bij een ander filiaal. Nu op tafel om door gretige handen gefileerd te worden.

Ook waren er potloden en stuf ( voor het voorwerk ) en viltstiften zoals recent door de regering gebruikt bij de plannen over de asielcrisis.

Deze keer ging we dus geen gedicht maken door te schrijven, maar door woorden weg te strepen en dan te zien wat overblijft. Tussen de verschillende woorden, zinssneden maakte je verbindingsweggetjes. Dat zag er dan zo uit:

Via de verbindingsweggetjes reisde mijn componerende brein temidden van de inktvelden van item naar item en kwam ik tot het volgende gedicht dat raakte aan een modieuze trend ten tijde van Lodewijk XIV.

 

Kaal 

tot ver over zijn schouders

het ultieme kenmerk voor mannelijke schoonheid

vervangen door

een zware pruik

afkomstig van een slachtoffer van de pest

om rijkdom en status

uit te breiden.

 

Dat moet er zo uitgezien hebben.

Daarna mocht ik uit een ander boek een willekeurig blad scheuren, omcirkelen, paadjes maken en wegstrepen. Ook dit bracht een mooie vondst:

Groeten uit Huppeldepup

van een onschuldig fruitvliegje 

piepklein

met 6 pootjes 

dun als wenkbrauwhaar

die via een zachte landing

onderhuids belandde

en zo oververhit was

dat we moesten afkoelen

samen

in het buitenbad.

Daarna mochten we voorlezen en applaus ontvangen. Een allerhartelijkst gevolg van onze gedeelde creatieve processen. Het was weer mooi geweest.

Haiku:

nooit gelezen Geert

in essentie toch gepakt

dank komt achteraf

 

Meersel-Dreef. Van de duivel en Maria.

 Ik had al tientallen keren het bord richting Meersel-Dreef zien staan. Ik sloeg echter altijd linksaf naar de snelweg................tot vandaag. Het was wat hobberdebobbel rijden over de antieke betonnen platen die soms in België nog te vinden zijn. Een onbekende horizon tegemoet. Hoge verwachtingen had ik niet, maar het zou zo dicht tegen de Nederlandse grens aanliggen, dat je Hollandse lucht kon inademen in België. En omgekeerd.

Onderweg zag ik een mooi klein kerkje opduiken. Het was zo te zien pas grondig gevoegd en er was een expositie van een lokale kunstenaar: Harry van Vree. Ik zag al snel dat dit niet het beoogde bedevaartsoord was. Heftige kunst en kitsch uitingen en , ja, hij houdt van grote billen ( of gaat het hier om een doopritueel ? ). Het had de schijn van dat er een duivelskunstenaar aan het werk was geweest.

 

 Was er dan niets sacraals meer ? O ja hoor: Achter een wand lagen de bidstoelen opgestapeld, waar een madonna waakzaam de wacht hield. Had toch veel van het aloude heiligschennis.

Langs vele mooie villa's bereikte ik het dorpje waar het lokaal heel druk was. Er lag een oud Capucijnerklooster en er was een bedevaartplaats voor Maria.

 Ook was er naast het klooster een Brasserie en een grote kinderspeeltuin. Kortom: voor elk wat wils. Ik besloot eerst naar Lourdes te gaan, gesitueerd in een heel grote mooi aangelegde kloostertuin.

Het zal hier vroeger, door het toegenomen ontkerken vast heel druk geweest zijn. Er waren heel veel zitplaatsen. Nu echter was ik er met een moeder met baby en 2 oudere dames, die traditiegetrouw een kaarsje bij Maria opstaken. Er was ook een poes.

De tuin was goed onderhouden en aan de bomen te zien ook heel oud. 

 

Tussen het groen, de bloemen en aan de vijvers riepen heiligen de Heer aan. Op overtuigende wijze. Ook waren er tal van kapelletjes voor heiligen, zoals St. Appolonia, patroon van de tandartsen en St. Antonius, patroon voor verloren zaken ( Heilige Antonius, goede vrind, maak dat ik b.v. mijn bril snel vindt ) en een Kruisweg.

En nu ik er toch was, ging ik even de Capucijnerkerk in. Wonderlijk om te zien hoe in deze oude kerk de moderne techniek was binnen gekomen. Wie vroeger achter een zuil zat en niets kon zien van wat er elders gebeurde, werd nu geholpen door een beeldscherm.

Ook vond ik er een ouderwetse biechtstoel, voorloper van de psychotherapie ( al hoef je daar geen boete te doen, dat is de therapie op zichzelf al ), met een wat imposant en dreigend karakter. Hier was in het verleden vast heel wat afgezweten en opgebiecht.

 

En zoals gebruikelijk kon er net als bij de overburen een kaarsje opgestoken worden. Met een bijbehorende intentie of wens.

Het was weer mooi geweest. Meersel-Dreef ik neem je mee.