Gilles Petit, de ervaring.

Het is zaterdagavond 8 november als ik na een noodgedwongen veel te ruime omweg in Antwerpen aankom. De ontvangst bij R. en A. is vertrouwd en allerhartelijkst.

A. heeft een heerlijke Thaise soep met asseccoires gemaakt.

Wij gaan vanavond naar een concert met hapjes elders in de stad.

Waar we komen is voor mij altijd weer verrassend. 

Na wat zoeken naar het juiste gebouw ( Antwerpen kent zoveel éénrichtingverkeer dat iedereen ervan in de war kan raken ). Alleen met de fiets heb je een kans.

 Via via komen wij in een ruimte die mij doet denken aan de Thermen van Caracalla.

Het is al behoorlijk druk en het lukt ons nog plaatsen te vinden aan de voet van een gigantische schijnwerper. Voor ons op de vloer ligt een begrensd gebied, die bij mij de hoop op dansen doet gloren.

Wij zijn hier bij een concert van Gilles Petit, die vandaag 70 jaar wordt en zo wordt snel duidelijk vele volgelingen heeft die eerst niet konden zingen en nu wel. 
Een organisatiedame laat het ons uit volle borst horen en het dient gezegd: verstaan doe ik het niet, maar het klonk wel harmonieus en oosters.

Eerst echter werd hij door zijn leerlingen toegezongen met het lied Nogajaletha. Eigenlijk het verjaardagslied voor de Tsaar. ( youtube hotze2009 gilles petit 70 jaar ).

En het dient gezegd: Gilles had wel iets van een Tsaar: goed gegrond en ook van grote hoogte deelde hij zijn kwaliteiten met ons. 

Hij zong met een diepe en warme stem liederen uit India en Afghanistan, terwijl hij liet zien een meester op de akoestische gitaar te zijn.

In gezinsverband hanteerde hij het Indiaans harmonium, met zijn zoons ( de vruchten van zijn lendenen ) op trompet en trommels. Intussen beroerde mama moeiteloos de snaren van de tambura. Ook op de viool kon hij goed uit de voeten. 

Zoals te verwachten kwamen de "nummers" die zij speelden uit gebieden waar tijd onbelangrijk is. Anders gezegd: ze gingen eindeloos door en mijn verlangen naar de pauze en de bijbehorende hapjes nam toe.

Gelukkig waren er de fraaie handen van mijn voorbuurvrouw ( met ring tatoeage ) om even iets anders te ervaren ( leuk mens met sproetjes ). 

Tussendoor vertelde Gilles van alles in het Frans, wat voor mij als importvlaming zelden verstaanbaar was.

Zij lichaamstaal was duidelijker: Hij ging voor ons dansen. Een soort mondiaal rirtueel waarbij hij een voor zijn leeftijd ongebruikelijke lenigheid vertoonde. Op sommige momenten stootte hij dan klanken uit die van een andere orde waren.

Ja, Gilles had het helemaal te pakken. Wonderlijk om te zien.

Geleidelijk aan werd wel duidelijk dat hij ook iemand had die graag heel lang de aandacht vroeg.  Hij wist niet van ophouden. Hoe mooi zou het geweest zijn om samen met zijn publiek heerlijk oosters te gaan klinken.

Gelukkig was er zijn zoon - met de bescheidenheid van zijn moeder - die ons tot slot vergastte op een nieuw ontworpen instrument.

Daarna was er thuis Duvel met gerstehop en bosbessen ( nooit eerder gezien of geproefd ) en een kruidenthee uit duizenden.

Het was weer mooi. A. en R. bedankt.