stuurman Siebe en zijn pont.

Siebe doet de Vierdaagse.

Siebe doet de Vierdaagse.

Zo, daar ben ik weer en ik heb er zin in. Zo'n Vierdaagse ligt mij wel en ik vertrouw erop dat oma weer een leuke route heeft uitgezet. Het meer ligt er goed bij en ik heb een eigen kamer met 2 bedden. Een voor Siebe en nog een voor Siebe zal ik maar zeggen.

Na wat gepuzzel gingen oma en ik boodschappen doen. En de volgende morgen haalden we Italiaanse bollen, omdat Henk zou komen en die vindt dat ook lekker. Het was heel gezellig bij de lunch en hij liet mij zien dat je een Italiaanse bol niet doormidden hoeft  te snijden, maar dat je 'm via de bovenkant kunt openen als een bloem. Daarna gooi je 'm vol met aardbeitjes en dat is smullen geblazen.

Henk had een vrolijke, maar nogal platte boot meegenomen. Alleen lukte het niet 'm op te pompen. Inge dacht : Wat nu ?

Jammer, maar de volgende dag zou de buurman het doen en dat lukte. We konden varen.

Helaas. Maar nu was het tijd voor iets anders: wij liepen naar de Grote Plas. Heerlijk om te gaan zwemmen, maar helaas het blauwalgje zei dat dat niet mocht en dus.......

....ging ik doen waar ik ook goed in ben: een eigen plas maken. Ik vulde de emmertjes en Inge mocht ze omkeren ( haar talent ), terwijl Henk de buurt afzocht naar bloemetjes voor op de torens.

Een mooi Gesamtkunstwerk zal ik maar zeggen.

Eenmaal weer thuis was het tijd voor de dierenzwemles. Sommigen mochten al het water in voor hun diploma, terwijl anderen mochten meekijken vanaf de kant.

Daarna werd het tijd voor een rustpauze. Samen met Henk keek ik naar de Tour de France en hoe die man in zijn groene trui de etappe won. Dat zou ik ook wel willen, maar nu even niet. Eerst scholletjes eten........

 ........een mooi verhaal en dan: slapen maar......Ik droomde van een peddelende overtocht in een opgepompte boot.

Helaas de volgende dag stond er zoveel wind dat varen meer iets had van "de kant vasthouden". Anders zouden we de Noordzee opdrijven.
Jammer dat wel.

De volgende ochtend gingen we heel vroeg naar Henk. Waar hij woont zijn ook bergen en terwijl ik de eerste beklom dacht ik aan mijn vakantie in Oostenrijk. Op de top riep ik het: Oooooostenrijijijijk !

Leuk, maar ik kreeg er wel grint van in mijn sandalen.

Henk had een nieuwe natuurspeeltuin ontdekt en daar waren allerlei spannende dingen te beleven, zoals deze glijbaan. Echt iets voor mij.

Het leuke vind ik, dat het spannend is om er in te gaan, maar dat ik er heel blij uit kom..

In het wilgendoolhof liet ik zien dat ik heel slim ben. Inge en Henk liepen steeds te zoeken naar de weg naar het midden. Ik niet, ik liep gewoon tussen de wilgen door. Knap bedacht. En ik hield energie over.

Er waren allerlei klimbomen en hangbruggen, maar het leukst vond ik de pont die je zelf kon besturen. Eerst voorzichtig met Henk en Inge. Wat een gewiebel met die grote mensen aan boord !

Maar toen zij even niet hadden opgelet - ja ik ben soms razendsnel en ik grijp dan mijn kans -  deed ik het helemaal alleen. Terwijl oma vol bewondering naar mijn trekkracht keek maakte Henk er een filmpje van. Ja, ik had hun volste vertrouwen in een goede afloop.

Daarna bleef ik heel goed luisterend in de buurt van Inge, want ze zei iets over eten.

Even waren wij Tarzan en Jane in het oerwoud.

Maar toen kwam oma eindelijk op haar bestemming en besloot ik haar zo te laten: met haar oogjes dicht en helemaal ontspannen. 

Ook opa Henk lag te dutten, maar die houdt wel van een beetje opschudding. Hij viel er bijna uit. Ik kon er om lachen. Hij werd ook een beetje zeeziek, geloof ik.

En toen was ik aan de beurt. Henk schudde en schudde en ik krijste van geluk.......tot het genoeg was. Naar ik hoop zijn daar geen filmpjes van.

Ik had hier altijd wel willen blijven, maar een insektensteek in mijn teen en op mijn voet maakten een einde aan het plezier. Met afterbite was ik ook weer snel beter: tijd voor een koude chocomel.....wat kan dat toch heerlijk zijn.....

Na een lekkere tosti en mijn eerste hapje kroket ( vind ik ook lekker ) gingen we naar de grote pont, waar mijn broer en zus al op gevaren hadden. Het was erg druk en daar oma bang was dat ik mee zou gaan varen aan de buitenkant vroeg zij Henk of deze mij wilde beschermen.

Dat was heel leuk. Ook ging ik even bij Inge zitten omdat we samen op de foto wilden.

Nou dat lukte allemaal heel goed en omdat het tijd was om even te relaxen gingen we naar het huis van Henk. Ik was daar nog nooit geweest. Mijn broer en zus wel ( ja ouder zijn heeft ook voordelen ).

Binnengekomen liep ik snel in het rond en ik zei: Ik kom hier wonen. 
Waar staat mijn bed ?

Misschien wel op het balkon en dus gingen we daar snel kijken: dat was heel hoog. Oma zag mij al wegvliegen, maar opa Henk zei dat dat niet kon.

Binnengekomen maakte Henk zijn hometrainer op maat voor mij en zo kon ik mijn overvloedige energie daar verder op los laten.

Dat was echt te gek.

Daarna gingen we zwaaiend naar Leerdam, waar pappa en Mette mij verwelkomden met een fietsenrekdans. Ook dat was echt te gek.

Ja, het was weer een leuke en beweeglijke Vierdaagse geweest.

Siebe.

Het mooie van elkaar tegemoet komen bij kreeft en scampi.

Verzoening bij kreeft en scampi

 

Het weer was zoals steeds mooi. Onze behoefte aan zee, zon en water groot. En daarmee werd het spectaculaire idee geboren  om laat in de middag naar het strand van Westerschouwen of Vrouwenpolder te reizen. Yes !

Later op de dag kwam daar een dosis wijsheid bij, waardoor wij ons plan veranderden en besloten elkaar en onszelf tegemoet te komen door culinair te gaan doen in Willemstad ( Noord Brabant ). Niet zo ver en toch dichtbij. We verzamelden ons bij de plaatselijk VVV ( nou ja er hing een vlag, eigenlijk was het een winkel waar je als watersporter heerlijke uren zou kunnen doorbrengen ).

Er hing een Mediterrane sfeer in Willemstad en dus vestigden we ons op het havenhoofd, waarbij we fantaseerden over lekker eten dat we niet konden krijgen omdat we niet gereserveerd hadden. En het plan om ons in dat geval te voeden bij het plaatselijke frietkot.

Intussen genoten wij van alles wat hier te genieten viel.

Zoals het jongetje naast ons zijn ijsje at.

En terwijl de vissersboten uitvoeren voor een verse vangst, wandelden wij Willemstad binnen om te constateren dat zitten op een bankje aan het water helderziend maakt: alle tafeltjes gereserveerd.

Een maître wilde onze namen wel opschrijven voor later.

Wij echter liepen door en niet tevergeefs.

In de Voorstraat hadden meerdere restaurateurs besloten om op het middenstuk terrasjes te bouwen onder de groene lindes en dat was heel leuk. Ook daar veel reserveringen, maar aan het eind kwamen we bij restaurant Rosheuvel terecht.

En bij Rosheuvel hadden ze wel een spannend tafeltje voor ons. Een op de rand van licht en schaduw ( hoe passend ) en dat was maar goed ook, want het duurde heel, heel lang voordat men erachter kwam dat de bon van onze bestelling niet in de keuken was aangekomen. Nu konden we ruim een uur lang het verschuiven van de zon bestuderen. Er stond geen wind en de sfeer was als een meditatie.

Toen het bonnetje gevonden was, was het een kwestie van 5 minuutjes en dus kregen we een watertje uit de aarde aangeboden ( nou ja, aangeboden ).

Gedurende 5 minuten bestudeerden wij de waterstanden, maar toen werd het tijd om te watertanden. Een dame bracht ons ( het speciale gereedschap lag al klaar ) een halve kreeft........

En een Scampi on fire, met zeekraal en Pernod bereidt.

Heel fotogeniek allemaal.

Bij de kreeft kon je goed zien hoe "alles"in elkaar stak, maar bij de Scampi zag het er een stuk raadselachtiger uit. Het was verfijnd van smaak en ook pittig en al proevend ontdekten we een vleugje anijs van de Pernod.

Intussen kraakte het aan de andere zijde van onze tafel: het grote avontuur was begonnen en zag er zo uit:

De bijgeleverde frietjes en salade waren smakelijk en erg klein bemeten voor onze grote trek. Gelukkig kwam er maximaal veel zoetigheid bij de koffie. Dat wel. Ik probeerde steeds het scheve saladeschaaltje horizontaal te zetten, maar helaas, het was scheef gebouwd.

Nadat wij heerlijk getafeld hadden bezochten wij de lokale kerk, die gesloten was, maar er wel mooi bij lag.

Daarna werd het tijd om terug te wandelen naar het water. Onderweg verbaasden wij ons over de grote luxe jachten. Fotograferen deed ik niet, immers de eigenaren zaten daar in blijde armoede op te wachten.

Neen verderop, daar waar de gewone jachthaven lag, was het meer genieten van de ondergaande zon en een mooie gezellige avond vol verrassingen.

Boottocht Rootskoor 2018.

Boottocht Rootskoor 2018.

 

Of wij ons op vrijdagavond 29 juni met 7 euro contant en heel veel eten en drinken wilden melden op de Terbregse Rottekade 27 voor een boottocht met de vloot van Rotterdam is. Er waren geen toiletten aan boord dus wie van tevoren nerveus werd kon op nummer 60 terecht. 
Ja Laïla, als de nood het hoogst is kom jij te hulp. Mooi is dat.

Nico wilde ( zijn eerste keer ) de boot niet missen en had zich ruim van tevoren genesteld op de oever van de Rotte. Hij sliep overigens onverstoorbaar door terwijl veel anderen ook binnenstroomden.

En terwijl Paula iedereen een startplek aanwees keek zij uit over het water, zich afvragend of er ook muziek en teksten nodig waren. Intussen kwamen er ook wat Zakinthosgangers voorbij die een extra boottochtje ook wel zagen zitten.

Jolanda visualiseerde alvast wat losmaakoefeningen voor het geval Herbert de boot zou gaan missen, maar die angst bleek ongegrond. 

De maestro himself verscheen plotseling vanachter het altijd groene buxushegje. Intussen keek Aart welke sopranen naast hem zouden komen zitten. Het werden tenoren, maar ook met hen kan hij als het moet meezingen.

Er waren ook 2 heel lieve stewardessen die ervoor zorgden dat er in de koelkast voldoende "cooling-down" was. Onze toekomstige kapitein liet zien dat hij goed met lasso's kon werken. Een geruststellend gevoel.

Toen iedereen er klaar voor was werden wij van harte welkom geheten en wie het niet zelf kon werd aan boord getild ( soort Rootsbaan ). Het beloofde een mooie cruise te worden.

Omdat we met meer dan een boot waren , waren er twee. Een echt keuzemoment. Met wie en waar wil ik in hetzelfde schuitje zitten. Ach eigenlijk verliep het allemaal heel vlot, al misten wij _ zeker later - een dirigent om ons melodieus te houden.

Eindelijk was het zo ver. De vloot kon uitvaren. Onze schipper was El Alma. Zij was voor de eerste keer stuurvrouw en zou later uitgroeien tot de ziel van ons schip. Vele malen zongen wij haar ter bemoediging toe. Ik had haar overigens wel een echte kapiteinsmuts toegewenst.

Het gaf wel een gespleten gevoel om de andere boot voor, naast of achter ons te zien varen. Daar immers uitte Herbert aan Marleen zijn teleurstelling over het prachtige lied "Stemming", dat niet geworden was wat hij er in Amsterdam van gedacht had. 
Ontstemd bijna.

Soms dreven wij zover uit elkaar dat onze dirigent zich af vroeg of het deze avond nog wel zou komen tot een Gesamtkunstwerk.

Bezorgd tuurde hij de horizon af.

En toen besloten onze kapiteins onze sloepen samen te voegen tot een groot geheel en zo gezegd zo gedaan. 

En ja dat werkte. Ineens was hij er. Omringd door stralend gouden zonlicht en met een been in elke boot: " ONZE GROTE ROERGANGER ".

Een zucht van verlichting vulde  plotseling het vooronder met mildheid en vocaliteit. De lucht kleurde blauw. De wind ging liggen en er klonk een bedeesd Alleluja, dat weldra uitgroeide tot een groots Mnojagaletha.

Zelfs de bomen aan beide kanten leken te buigen:

Herbert was here !

Wij zongen verbonden uit volle borst. De flessen wijn gingen open en de seizoensvruchten ( inclusief de oude kaas ) gingen rond.

 Omdat er ook nog buren van de kapitein hier woonden ( Terbregge is van oudsher wat ongelovig ) besloot hij naar de stad te gaan varen.

Ook dat was leuk, vooral toen we onder een brug door moesten varen waarbij muzikale hoogstandjes niet aan te bevelen waren.

Koppie onder werd het, zoals te zien op een archieffoto.

Helaas is daar geen actuele foto van, maar het filmpje hier in de buurt laat zien hoe dat gebeurde.

Eenmaal onder de brug door en de angst doorstaand hebbend werd er geroepen om een plaspauze ( alsof we een groep werkzame buschauffeurs waren ). Daar stak de admiraal meteen een stokje voor, omdat de boot te hoog in het water zou komen te liggen en we dezelfde brug weer moesten passeren.

Uiteindelijk waren we weer blij en opgelucht dat we weer in de grote wijde ruimte terecht kwamen. Het bleef ook maar steeds licht. Ja, het was een heel bijzondere avond.

En eenmaal aan land zongen wij in Huize Laïla blije en serieuze liederen tot het echt donker werd en de vuren in de tuin opvlamden.
Er werd rondom gekust als nooit tevoren.

Het was weer een mooie afsluiting geworden.

Met dank aan onze kleine roerganger Franca, een vrouw die weet wat een captainsdinner inhoudt en die dit weer heel goed georganiseerd had.
Alleluja !