Museum Voorlinden.

Het wordt vast weer iets moois.

 Op vrijdagochtend 5 december vind ik in mijn schoen een Sintcadeau: een bezoek aan Museum Voorlinden. Dank je wel Sint. Ik ben blij verrast.

Mark Manders. Mindstudy.

Mark is beeldhouwer / keramist. Zijn materiaal : klei: heel veel klei. In zijn expositie neemt hij mij mee door de verschillende ruimtes van zijn denken. Meer dan 80 sculpturen, schilderijen, installaties dienen zich aan. Er is geen chronologische ordening, wel zijn er subtiele verbanden en echo's. 

        

Stilte in de storm.

Ik ga verder en kom langs wonderlijke werken, zoals de 651 glazen bollen die als zij mij zien veelkleurig oplichten. Loop ik verder dan doven ze uit. Het geeft een wondelijk gevoel van kleur brengen in het / mij leven. Olafur Eliassen, Denemarken.

 Of een bassin waarin je hartslag zichtbaar wordt gemaakt. In het begin is er wellicht verschil, maar na langere concentratie klop je samen. Goed middel tegen hartritmestoornissen. Massimo Bartolini.

 Ik reis verder en krijg een kijkje in het restauratieatelier van Voorlinden.

 En dan sta ik voor corten stalen labyrinth van Richard Senna. Altijd weer boeiend om in op te gaan. Het is nu stil, tijd voor een, soms beklemmende, doorgang.

 

 En als je er dan na bijna 3 minuten toch uitkomt.....is iemand vergeten de hond uit te laten.

 De industriële kant wordt ook manifest als er in een grote zaal twee keramiekovens de ruimte vullen. Vermoedelijk ook objecten van Manders.

 

Ik besluit even te gaan pauzeren. In het auditorium. Deze keer wil ik wel eens zien wie er piano speelt:

 

 Ik ga verder en zie een meisje, naar een idee van Marina Abramovic, een uur lang 500 gram rijstkorrels en linzen tellen. Met een muziekje erbij. Om helemaal stil of knettergek van te worden. Het meisje is stil. Een performance van wilskracht, zelfbeheersing en concentratie.

Je kunt een tijdslot boeken. 

 

En dan even de stilte in: Skyspace van Jamer Turrell. En ik zal het nodig hebben, want buiten deze ruimte klinken indringende geluiden. Maar niet hier. Hier is alles vredig.

Als ik de stilte verlaat ben ik getuige van een enorme zwelling in de muur. Die overigens nu gestopt is, anders was ik deze ruimte niet ingegaan. Ik probeer ook een ludieke foto te maken vanonder het gezwel, maar dat wil de suppoost niet, het alarm is afgegaan.

 

 Ik weet te ontsnappen via een zwart gat in de zaal, waar een intens geluid vandaan komt. Philip Vermeulen , die als kind vermoedelijk veel met elastiekjes gespeeld heeft, heeft daar met 40 meter elastiek en licht iets bijzonders gemaakt. Niet te filmen. En daarom toch gedaan.

Zwart en wit. Een contrast dat ik ook op andere plaatsen in Voorlinden tegen kom. Er loopt een man door een verlaten poollandschap. Vervreemdend, want het is warm.in de zaal

 

In een andere ruimte wordt de herinnering opgeroepen aan Alfred Hitchkocks "Birds" of de promotiefilm van Anouks songfestivalnummer "Birds". Stealth bommenwerpers ? Gezellig oogt het niet. Gelukkig zijn de duistere vliegers verankerd met de aarde. Of zijn het uitwerpselen ? 

Mijn verlangen naar kleur neemt toe en de beste plek daarvoor is de uitgebreide winkel met praktische en onpraktische hebbedingetjes.

 Ik besluit dat het mooi geweest is. De 22 euro toegang ( handig een museumkaart ) vond ik het wel waard. Door de grote heldere ruimtes, de goed aanspreekbare suppoosten, de exposities en de luxe uitstraling, inclusief uitzicht en auditorium maken het tot een goede ervaring. Gratis parkeren, toiletten en kastjes zijn dan de kers op de taart. Wel jammer dat je voor koffie of zoiets door de regen naar een andere accomodatie moet. 

 Anselm Kiefer.

Na de lunch wil ik nog even van de duinen ( op loopafstand ) proeven. Door het herfstbos, het bruggetje over ( jonge hertjes gezien ) beland ik tussen de duinen, waar 2 torens in de bewolkte lucht priemen.

 Daar bevinden zich 2 betonnen bouwsels, die daar zijn neergezet door Anselm Kiefer ( geen onbekende in Voorlinden ). Stevig verankerd, maar slecht afgewerkt. Dat hoort echter bij het "oorlogsverleden" van Kiefer.

 Ik ga dichterbij. op het dak staat een schip, dat bemand wordt door 2 zwarte vogels ( ingehuurd ?). Als ze mij zien vliegen ze weg. Ik waag mij naar binnen, terwijl ik mij afvraag waarom daklozen hier niet in gaan slapen. Dat wordt duidelijk: er zijn geen plafonds en ja dat is niet prettig.

 Dan is het tijd om terug naar huis te gaan. Op de rijkswegen is het af en toe ook net oorlog, maar na het omzeilen van de nieuwe tunnel naar het Terbregse plein ( zit muurvast ) kijk ik terug naar een welbestede excursie en bedank Sinterklaas voor zijn creatieve cadeau.

Henk van der Veen, 5 december 2025.