zaterdag 31 mei 2014

Raku stoken. Aarde, vuur, water, lucht en heel veel rook.

Vandaag ben ik weer te  gast bij A. en M. voor de jaarlijkse Rakudag.
Tegelijkertijd is het de afsluiting van het pottenbakkersseizoen in hun atelier.


 Als ik binnen kom, altijd weer gezellig, ontmoet ik de mensen die ik meestal een keer per jaar zie.....bij de Raku.
 Het proces is al in volle gang en trotse dames laten mij de op het vuur veroverde resultaten zien.
 
 
Buiten staat de oliedrum die door A. vakkundig tot gasoven is omgebouwd. Dekseltje eraf gezaagd. Goed geisoleerd . Gat boven en onder. Gasfles en brander erbij en.....stoken maar.
 
 
Via het gat onderin wordt de oven verhit.
De temperatuur bereikt daarbij ca. 1000 gr. Celsius. 
En tijdens het stoken luisteren we of er geen plof klinkt.....pas dan is het goed, of liever heel gebleven.
 
 
De reeds gebakken beelden worden bekleed met een speciaal glazuur en worden dan ter droging op de oven of in de zon gezet. Dit voorkomt het risico van explosie in de oven.
 
 
Als het zover is gaan de beelden en schalen in de oven.
 
 
Als ze roodgloeiend zijn tilt A. ze er op uiterst zorgvuldige wijze ( zelfs de bolle objecten ) uit. K. de dekselman moet wel oppassen dat zijn hoogblonde haren niet schroeien in de hitte die vrijkomt.

 
Er zijn ook speciale handschoenen om de kwetsbare delen tegen de hitte te beschermen .
 
 
De beelden worden vervolgens in grote afsluitbare zinken bakken gezet, die vooraf gevuld zijn met zaagsel ( boombladeren kan ook, maar die zijn er nu niet ). De gloeiende objecten maken dat "de boel" in brand vliegt.
 
 
Als volleerde brandblussers dekken K. en A. de bakken vakkundig af met deksels en natte doeken. Dat is ook belangrijk voor het proces ( de vlammen onttrekken de zuurstof aan de binnenruimte, waardoor de objecten het echte raku-uiterlijk krijgen ), maar het geeft ook nog al wat rook.
 
 
Het fijne van deze rook is, dat je er wat van mee naar huis neemt. Kleding, haren, schoenen, ja zelfs ondergoed vertoont de geur van een palingrokerij. In de wijde omgeving hebben alle buren gelukkig hun rookmelders afgezet.
Ze ruiken a.h.w. de afsluiting van het seizoen.
Het zijn zo te zien milde buren, die wel van een barbeque houden.
 
 
Dan komt het moment dat de objecten uit de zaagselbak mogen. Ook zij nemen daar wat van mee. Het beeld wordt nu ter afkoeling neergezet of in het water gedompeld. Dat laatste is nogal riskant i.v.m. het scheuren, maar ook goed om een mooi craquelé te krijgen.

 
Na de afkoeling is het tijd om ze in bad te doen. Met schuursponsjes en schuurmiddel wordt de zwarte aanslag verwijderd.
 


 
En dan is het tijd voor een korte rustpauze in de salon des activiteés.
Er zijn allerlei hapjes, wijn en Surinaams bier.
En dat gaat er wel in na al dat afzweten.
 
 


Het was weer een mooie dag.
 
 
 

woensdag 28 mei 2014

"Faces of the heart", een kunstproject.


Donderdag 29 mei.

Ik heb gisteravond mijn drie harten kunnen exposeren in Orion tijdens de avond van de 5 Ritmes. Omdat het maken ervan zo recent is heb ik mij de betekenis nog niet ten volle gerealiseerd.
De opstelling zoals hieronder kwam tot stand door de onverwachte aanwezigheid van 2 zuilen.

 
De eerste - spontane - reacties waren hartverwarmend. Speelsheid, rijkdom en verbeeldingskracht werden genoemd. Toen ik aan het einde van de avond - tijdens de stilte - zelf goed begon te kijken, of liever zien, realiseerde ik me dat dit een weergave was van de ervaringen van het symposium over de Kabbala, de levensboom in de Joodse mystiek.
 

Veelheid en Eenheid, Hemelvaart, schepping, de 3 zuilen, de Drieëenheid, het zonnewiel, de Ichtus, etc.
Klinkt als een openbaring.
Zo voelt het ook.


Dinsdag 27 mei.

Vanochtend heb ik een 3-tal collages voltooid met als thema "Faces of the heart".
Afmetingen ca. 100 bij 70 cm.
Het was weer fijn om te doen.


 
 

maandag 26 mei 2014

Zangfeest op de Koeweide.

Het is zondagmiddag. Ik kom net terug van een fietstocht rond de Zevenhuizerplas, als E. mij vraagt of ik zin heb om mee te gaan naar het zangfeest op de Koeweide, een plek achter het oude Rotterdamse slachthuis.
H , M, J , H en A. gaan ook mee en dan hebben we al een koortje op zich.
Met wijn, bier, water en chips in de VW naar de  Koeweide.

  
Wat ik verwachtte was een kleinschalig zanggebeuren in een weide. Hoe anders was de werkelijkheid. Er waren 2 grote koren: Het Rotterdams Operakoor en de Hoekse Tranentrekkers. Later voegden zich het meidenkoor van het Hofpleintheater en meerdere solisten zich bij dit geheel.
 
 
Het was er inmiddels heel druk. En ook gezellig. Er waren tenten met eten, drinken, ijs en zelfs luxe toiletten. En een bronzen stier.
Veel mensen hadden stoelen en kleedjes meegenomen om zo op relaxte wijze van alles te kunnen genieten.
 
 
 Bij aankomst kregen we allemaal een programmakrant waarin het te zingen repertoire stond. En dat ging van opera tot smartlap. Van Slavenkoor tot Moeder hoe kan ik je danken en van Carl Orffs Carmina Burana tot  Kijk eens in de poppetjes van mijn ogen. Helaas Annie de Reuver kon om conditionele redenen niet zelf komen zingen.
Andere solisten waren er wel.
 
 
Het weer was mooi. De muziek en zang herkenbaar. Vriendelijkheid en gezelligheid waren alom en soms was er dan ineens die ene ontmoeting met iemand die je heel lang niet gezien had. Voor mij was dat mijn oud collega K.P. met wie ik nog op het Spieringshoeklyceum had gewerkt.
Maar ook de anderen werden soms verrast. 
 

 
En net toen onze spataderen door het lange staan volledig tot ontplooïng dreigden te komen kregen wij kartonnen stoeltjes aangereikt. En daar bleef het niet bij. Tijdens de tranentrekkersmedley brachten de dames van het Hofpleinkoor ons zakdoekjes om de opkomende tranen te stelpen.
Ik vond haar zo lief dat ik ter plekke al ontroerd raakte. 
 

 Zo rond 17.00 uur namen wij allen afscheid van elkaar met "You'll never walk alone".
Het kreeg een extra lading omdat iedereen opstond, de armen in de lucht, de kelen wijd open en daar gebeurde het. Het voelde ook als een eerbetoon aan alle koeien die hier in het verleden hun laatste grassprietjes gegeten hadden.
Gelukkig had ik nog een zakdoekje.
Het was al met al een bewogen middag.

 

 

 

 

zaterdag 24 mei 2014

Symposium: Kabbalah, wegwijzer tussen hemel en aarde.

Het is zaterdagochtend 24 mei als ik om 9.30 uur aankom in het conferentiecentrum Renova in Bilthoven. Vandaag is er een symposium m.b.t. de Kabbala, wegwijzer tussen aarde en hemel.
Mysterie en mystiek van het Jodendom.

 
Na de dagopening is er een voordracht door Sarah Mimoun over de integratie van de levensboom ( ets ha chaim ), met de 10 sefirot, in ons leven.
Ze vertelt er zo goed mogelijk over en ik heb de indruk dat zij m.b.t. het gepresenteerde veel diepgang bezit en daar ook moeilijk woorden voor kan vinden.
Zij legt ons aan de hand van het schema de 4 werelden ,die wij als mensen dienen te doorlopen, uit.
Qua uiterlijk vond ik haar overigens prachtig passen bij deze kabbalistische levensboom.
 
 
Kaballah betekent: Acceptatie, Ontvangst. De weg om het Ene te dienen.
 
Ook de boom als symbool komt ter sprake. Met name de vele vormen: het kruis, de totempaal, de hemelladder van Brancusi, de Assyrische levensboom.
 
 
Bij mij riep dat ook het beeld op van het prachtige gebrandschilderde venster in een kapel in Sarrebourgh ( Elzas ). Marc Chagall realiseerde daar zijn levensboom.
 
 
Daarna een muzikaal intermezzo. Deze waren er steeds als bezinnings / pauzemoment werden prachtige jiddische liederen gezongen met pianobegeleiding. Ook de stille en verstilde gitariste speelde prachtig.
 
 
Daarna was het Magda van der Ende, theologe, die haar eigen visie op de levensboom gaf.
Wij ontdekten dat er veel verschillende levensbomen zijn en dat het aan het individu is te zien welke het beste past.
Ze gaf een interessante duiding van het verhaal van Mozes en de uittocht uit Egypte ( als metafoor voor het innerlijk proces ).
De oorspronkelijke naam van Egypte zou "benauwdheid" betekend hebben. Het volk - dat hier was ingedaald - en dat niets anders moest doen als keihard werken met stenen riep : "Haal ons hier uit !" Mozes was de aangewezen persoon om hier actie te ondernemen.
 
 
De 10 plagen waren nodig om uit deze beperking te kunnen komen.
De Exodus ( opstijging ) begint. Maar de Farao bedacht zich. Mozes in desolate staat wordt opgeroepen met zijn staf op het water te slaan - de doortocht begint - maar niet voor de Egyptenaren.
 
 
Het volk Israël trekt door de woestijn. Verzakingen te over.
Als er honger is komt er Manna ( niet teveel van eten !!!! ), als er dorst is slaat Mozes op de rots en gaat "alles weer stromen".
 
 
 Uiteindelijk komen ze in het Beloofde Land ( Verlichting ). Onderweg hebben ze veel stammen verslagen ( schadelijke patronen ). De Baghava Gita komt voorbij.
Soms gaan ze "door het oog van de naald". Dat lukt pas na "ontlediging".
Op zondagavond zie ik bij de EO een aflevering van een serie over de Bijbel: het gaat hier om Samson en de Filistijnen.
Ik kijk er nu toch anders naar. Begrijp nu ook waarom "iets" echt naar de Filistijnen kan gaan ( ook innerlijk ).
 
Na een korte pauze was er een keuzemenu. Ik koos ervoor met de beide dames van hierboven in gesprek te gaan en dat was erg zinvol voor iedereen. Alhoewel de theologe mij soms wat geïrriteerd aankeek ( humor was blijkbaar niet haar ding ).

 
Het was overigens ook mogelijk om een audio-presentatie van een Rabbi te volgen of een powerpoint te genieten m.b.t. het leven en werk van Spinoza. Of een wandeling over het landgoed te maken.
 Of een expo van bijzondere handschriften en drukken. Of een posterpresentatie.
Kortom: voor elk wat wils.

 
Intussen werd door vrijwilligers de grote zaal in de lunchstand gezet. Het werd een smakelijke, eenvoudige, vegetarische en deels warme maaltijd.

 
Ik besloot van de gelegenheid en van het mooie weer gebruik te maken om het landgoed Renova te verkennen.
Daarna riepen de klok en de bel ons terug naar de grote zaal voor de voordracht door Daniël van Egmond: De kabbala als transformatieproces. Ik was benieuwd. Met name voor hem was ik hier gekomen.

 
  De wereld van de ziel
Dr. Daniel van Egmond


Zoals de mens van het dier verschilt, zo verschilt de ziel van de mens. De ziel begrijpt de taal der symbolen. Zij vindt haar huis in de wereld van de mundus imaginalis. Zij is dynamisch, voortdurend in beweging én draagt de kwaliteiten goedheid, schoonheid en waarheid in zich.

In onze moderne wereld zijn veel mensen ervan overtuigd dat de ziel niet bestaat. Waar men toch over de ziel spreekt, wordt zij meestal vereenzelvigd met de psyche.

Oude mythen en verhalen leren ons wat de ziel is: zij is dat aspect van ons bestaan dat min of meer onsterfelijk is. Zij behoort tot een ander niveau van werkelijkheid dan de fysieke wereld.

Daar waar de ziel verdwenen is, zijn we onze oriëntatie kwijtgeraakt en ontstaat er een niet te bevredigen verlangen en onrust. We zijn dan nog uitsluitend gericht op deze wereld van ruimte en tijd. Zolang we niet weten dat er een verticaal niveau van werkelijkheid bestaat waar de ziel haar domein heeft, zullen alle oplossingen voor deze onrust schijnoplossingen blijven. [Bron: Uitgeverij Nachtwind ).


 
Daniël blijkt een bevlogen mens. In tegenstelling tot alle andere presentatoren gebruikt hij uitsluitend zichzelf als medium tussen hemel en aarde. Hij neemt ons mee door de ( zijn ) levensboom aan de hand van zijn innerlijke ervaringswereld.
Het is inspirerend en ook begin ik een innerlijke rust te ervaren. Zoiets van: het is goed zo. Ik bemerk dat ik soms wat wegdommel en af en toe "mis" ik daardoor een stukje. En dan hoor ik zeggen: Terwijl Adam bezig is met zijn levensboom valt hij af en toe in slaap. Dat is niet erg: dat geeft de ziel de gelegenheid zijn / haar werk te doen.
Onbewust ben ik blijkbaar goed bezig.
 
 
En zo kwam een einde aan een dag met de veelkleurigheid van het aanwezige boeket. Buiten in het zonnetje werd nog koffie / thee met appel- en kersentaart geserveerd en ontmoette ik oude bekenden uit de wereld van de psychosynthese.
 
Het was weer mooi geweest.
 
 

donderdag 22 mei 2014

Licht, lucht en ruimte.


Ik had vandaag zin in en behoefte aan licht, lucht, ruimte en stilte.
Dat vinden in deze regio is altijd een gok, zeker bij mooi weer.
Het gebied in en rond de Prins Willem Alexanderroeibaan paste vandaag meer dan uitstekend.
 
 
De lucht was diepblauw met hier en daat een wit accent. Het gras groener dan groen en vers gemaaid. Het water grijsblauw en in beweging gezet door een stevige koele bries.
De zon volop in beeld. Yes !
 
  
Maar eerst tijd voor een wandeling naar Zevenhuizen. Onderweg wat passanten die allen dezelfde mooi-weer-blijheid uitstraalden. ook tijd om eens te gaan kijken bij het huis dat ik recent had aangeboden gekregen.
Het was op zich merkwaardig dat ik dit al via Google-street-view had gezien. Ik herkende het.
Wat ik ook herkende was het geluid van een paar honderd kinderen, die in de klas mogelijk heel stil hadden moeten zijn of iets onaards spannends hadden meegemaakt.
Goed om te weten. 
Wel leuk was de kleine markt in het centrum waar een vriendelijke, genoeglijke sfeer hing.
Iets om nog eens te bezoeken, maar dan met een koelbox.
 
 
De terugweg langs het water was niet minder mooi. De boterbloemen hadden hier hun jaarlijkse bijeenkomst. Overal kleurde het zomers goud en geel.
Langs de kant overal bloeiende waterlelies in het van de lucht geleende blauw.
 
 
Terug bij de roeibaan ontmoette ik een jonge moeder met kind die naar hetzelfde op zoek waren. Ze nestelden zich op een van de vele nieuwe vlonders die hier liggen. Zelf had ik zin in koffie, die ik - goed toegerust - vers kon gaan zetten in de auto.
 
 
Achter de auto, uit de wind, een goed boek, verse koffie, broodje boerenkaas, goed ingesmeerd en in een komfortabele stoel. Wat wilde ik nog meer.
Wat een schitterend gebied. Met name vandaag.
Na nog een wandeling langs het vogelreservaat en een theesessie was het tijd om naar huis te gaan.
Het was weer een mooie vitamine D-day geweest.
 

Eeuwige schoonheid.

Ze zijn er maar een korte periode: pioenrozen.
Zodra ik ze zie koop ik ze. Deze keer gaan ze snel open.
 
 
Voor mij wordt hier eeuwige schoonheid zichtbaar: kwetsbaar, open en met een stralend hart.
 
 
Alsjeblieft.
 

woensdag 21 mei 2014

Inspirerend inspiratiecafé.

Het is dinsdagavond 20 mei als ik met mijn info -borden aankom in Brasserie De Bank. Mijn ondernemende buurvrouw E. organiseert daar een keer per maand een inspiratiecafé met als doelgroep vrouwen "tussen de 40 en 75 jaar".
Doel is het samenkomen, uitwisselen, contact leggen in een prettige en relaxete sfeer. Daarbij een hapje en drankje van goede kwaliteit en als extra wordt er iemand uitgenodigd ter inspiratie van de aanwezigen. Deze keer is de eer aan mij.


De bijeenkomst vond plaats in een sfeervolle vleugel van de Bank.
Tussen 19.00 uur en 19.30 kwamen de dames binnen. Ober T. nam de bestellingen op en er waren meteen schaaltjes om de kleine trek te stillen. De meegenomen Zuid-Amerikaanse muziek en de zwoele lenteavond zorgden voor een ontspannen sfeer.

Na een introducerend woord van Ellen kon ik van wal steken.

Ik ben..........daar begon het mee:
Ik ben H. Dat klinkt alsof ik één geheel ben. Tegelijkertijd heb ik allerlei rollen, gevoelens, gedachten, verlangens, gedragingen, die soms of wellicht dikwijls recht tegenover elkaar kunnen staan ( dualiteit ).

De subpersoonlijkheden.

Ik ben Een en ik ben Velen.


Daarna was het aan de dames om voor zichzelf te inventariseren welke "subs" zij zoal bij zichzelf herkenden of wellicht nu pas ontdekten.

Een deel hiervan inventariseerden we ( met dank aan E. ) op de flipover. Ook keken we of er hier sprake was van een "lichte sub" of een "donkere". Zonder oordeel.

Daarna wilden een aantal dames meer weten en / of een casus inbrengen en dat vond ik erg leuk. Het onderwerp ging leven en kwam aan de grond.


De tijd vloog om en de kok van de Bank had hapjes klaar staan voor de geplande pauze. De ober ging rond met een droge witte wijn, die zo te zien heel populair is.

 
Grappig detail: in het schaaltje bitterballen zag ik zowaar subpersonen.
Sommigen waren heel Hollands getint. Anderen Europees ?
 


Na de pauze werd het tijd om te vertellen op welke wijze subpersonen ( vooral die, die conflictmatig zijn ) verkend, herkend, geaccepteerd, gecoördineerd afgestemd, geïntegreerd en tot synthese gebracht kunnen worden.

 
Voor dit proces ( niet alle subpersonen hebben we zomaar bewust ) hebben we een - innerlijke waarnemer ( het zelf m.b.v. de wil ) - nodig. Een dergelijke waarnemer is te ontwikkelen ( of is er al ). Soms is daarvoor - tijdelijk - een vervangende waarnemer nodig. Een coach, een therapeut, een gids, maar ook een kleinkind dat helder ziet en benoemt kan helpen.
 
Aan de hand van een casus waarin de idealiste, de twijfelaarster en de heks een rol speelden werd duidelijk dat de begrippen licht en donker relatief zijn.
 
 
De idealiste is dan bv. zo bevlogen van haar hoge idealen en waarden dat zij de aardse vrouw ( de latere heks ) verdringt, afwijst.


Deze is daar boos over, wil gezien worden in haar behoeften. Omdat er geen verbinding met de idealiste is gaat zij ( met haar aardse kracht ) vervormen. Manipulatie, achterbaksheid, boosaardigheid doen hun intrede.

Licht wordt schaduw.

 
Intussen twijfelt de twijfelaarster zich een ongeluk. Ze weet niet wat ze wil en ontwikkelt een schuldgevoel omdat ze "mogelijk altijd tekort schiet ". Zij gaat wiebelen.
Als het de waarnemer ( het zelf ) lukt de verbinding en acceptatie tussen hemel ( de idealiste ) en aarde ( de heks ) te herstellen - door op gezonde wijze behoeftes te kunnen bevredigen, dan komt er rust in de tent. De twijfelaarster voelt zich gesteund door beiden en maakt reële keuzes. Haar zelfbeeld wordt beter.
Harmonie en evenwicht gaan zich ontwikkelen.
Het een en ander leidde tot boeiende gesprekken en uitwisselingen.
En nagesprekken.


 

En zo hielpen wij elkaar deze avond weer een stukje naar een hoger niveau. Met meer licht en mogelijk ook wat donkers. En ook dat is okee.

En dat is mooi.

Met dank aan E. en alle anderen.